گزیده‌ای از امید صباغ نو
حیف ! با اینکه دوستت دارم سهمِ دستانم از تو پرهیز است
قسمتم نیستی و این یعنی ؛ زندگی واقعا غم انگیز است !
امید صباغ نو
گفتی چه خبر؟ از تو چه پنهان خبری نیست در زندگی ام، غیر زمستان خبری نیست
در زندگی ام، بعد تو و خاطره هایت غیر از غم و اندوه فراوان خبری نیست
انگار نه انگار دل شهر گرفته ست از بارش بی وقفه ی باران خبری نیست
ای کاش کسی بود که می گفت به یوسف در مصر به جز حسرت کنعان خبری نیست
از روز به هم ریختن رابطه ی ما از خاله زنک بازی تهران خبری نیست!
گفتند که پشت سرمان حرف زیاد است از معرفت قوم مسلمان خبری نیست!
در آتش نمرود تو می سوزم و افسوس از معجزه ی باغ و گلستان خبری نیست!
در فال غریبانه ی خود گشتم و دیدم جز خط سیاهی ته فنجان خبری نیست
گفتی چه خبر؟گفتم و هرگز نشنیدی جز دوری ات ای عشق، به قرآن خبری نیست…
امید صباغ نو
تــو مدّعـی بودی درون را نیـــز می بینی احساس را در هرکس و هرچیز می بینی!
شاید همان بودی که بایستی کنارم بود امـا دلِ دیوانه ات را ریــز می بینی!
گفتم که ویران می کنم طهرانِ غمگین را تا پایتخت تو شود تبریـــز ، می بینی
با چنگ و دندان پای چشمان تو جنگیدم افسوس ! این سرباز را چنگیز می بینی
هر روز کندی از بهار زندگی برگی تقویم عمرم پُر شد از پاییز، می بینی؟
در بازی ات نقش مترسک را به من دادی افتاده ام در گوشه ی جالیـز ، می بینی؟
رفتی و بعد از رفتنِ تو تازه فهمیدم هر دل که دستت بود دستاویز می بینی!
کاری ندارم؛ هرچه می خواهی بکن، امــّا- روی سگـم را روز رستاخیــز می بینی…
گفتند: نگذر از غرورت، کار خوبی نیست باید خودت فهمیده باشی یار خوبی نیست
گفتند: هرگز لشگرت را دست او نسپار این خائنِ بالفطره پرچم دار خوبی نیست!
سیگار و تو، هردو برای من ضرر دارید تو بدتری، هرچند این معیار خوبی نیست!
ترک تو و درک جماعت کار دشواری ست تکرار تنهایی ولی تکرار خوبی نیست…
آزادی از تو، انحصار واقعی از من بازیّ شیرینی ست، استعمار خوبی نیست
از هر سه مردِ بینِ بیست و پنج تا سی سال هر سه اسیر چشم تو…آمار خوبی نیست!
دیوار ما از خشتِ اوّل کج نبود، اما این عشق پیر لعنتی معمار خوبی نیست
دیوارِ من دیوارِ تو دیوارِ ما افسوس… دیوارِ حاشا خوبِ من، دیوار خوبی نیست
آرام بالا رفتی و از چشمم افتادی من باختم؛ هرچند این اقرار خوبی نیست!
امید صباغ نو
نشستیم و قسم خوردیم رو در رو به جانِ هم! اگرچه زهر می ریزیم توی استکانِ هم!
همه با یک زبانِ مشترک از درد می نالیم ولی فرسنگ ها دوریم از لحن و زبانِ هم
هوای شام آخر دارم و بدجور دلتنگم که گَردِ درد می پاشند مردُم روی نانِ هم!
بلاتکلیف، پای تخته، فکر زنگِ بی تفریح فقط پاپوش می دوزیم بر پای زیانِ هم!
قلم موهای خیس از خون به جای رنگِ روغن را چه آسان می کشیم این روزها بر آسمانِ هم
چه قانونِ عجیبی دارد این جنگِ اساطیری که شاد از مرگِ سهرابیم بینِ هفت خوانِ هم
برادر خوانده ایم و دستِ هم را خوانده ایم انگار! که گاهی می دهیم از دور، دندانی نشانِ هم
سگِ ولگرد هم گاهی -بلانسبت- شَرَف دارد به ما که چشم می دوزیم سوی استخوان هم!
گرفته شهر رنگِ گورهای دسته جمعی را چنان ارواح ، در حالِ عبوریم از میانِ هم!
امید صباغ نو
آفتاب از کجا درآمده است، این که حوّا هوای آدم کرد؟ با وجودت اتاق سرد و عبوس، کمی از سردیِ خودش کم کرد
لحظه‌های نبودنت به خدا در خودم بار‌ها شکسته شدم تا به کِی توی خواب بایستی حضرت ماه را مجسّم کرد؟
عشق یک هدیه ی خدادادیست، من کجا و حضور ماه کجا؟ کاش می‌شد برای ماه دلت، جای شایسته‌ای فراهم کرد
دلِ من مثل سیر و سرکه شدست، نکند از کنار من بروی؟ کاش می‌شد که در کنار تو باز چایِ پر رنگِ عاشقی دم کرد
بعدِ تو سهم سالنامه‌ی من، روز و شب اشکِ شعر خواهد شد فصلِ پنجم تویی؛ یقین دارم می‌شود رفع غصّه و غم کرد
قول دادی به حرمت دلمان زود برگردی وُ من این دفعه قلب خود را به جای فرش حریر، پیش پای تو پهن خواهم کرد
به جای این که در شب های من خورشید بگذارید فقط مرزی میانِ باور و تردید بگذارید
همیشه باد در سر دارم و همزاد مجنونم به جای باد در «فرهنگِ عاشق» بید بگذارید
همین که عشق من شد سکّه ی یک پولِ این مردم مرا بر سفره های هفت سینِ عید بگذارید!
خیالی نیست، دیگر دردهایم را نمی گویم به روی دردهای کهنه ام تشدید بگذارید
ببخشیدم! برای این که بخشش از بزرگان است خطاهای مرا پای خطای دید بگذارید!
گرفته ناامیدی کلّ دنیای مرا، ای کاش شما آن را به نام کوچکم «امّید» بگذارید
امید صباغ نو
امید صباغ نو
حسّ و حال همه ی ثانیه ها ریخت به هم شوق یک رابطه با حاشیه ها ریخت به هم
گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید آمدیّ و همه فرضیه ها ریخت به هم!
روح غمگینِ تو در کالبدم جا خوش کرد سرفه کردی و نظام ریه ها ریخت به هم
در کنار تو قدم می زدم و دور و برم چشم ها پُر خون شد، قرنیه ها ریخت به هم
روضه خوان خواست که از غصه ما یاد کند سینه ها پاره شد و مرثیه ها ریخت به هم
پای عشق تو برادر کُشی افتاد به راه شهر از وحشت نرخ دیه ها ریخت به هم
بُغض کردیم و حسودان جهان شاد شدند دلمان تنگ شد وُ قافیه ها ریخت به هم
من که هرگز به تو نارو نزدم حضرتِ عشق! پس چرا زندگیِ ساده ما ریخت به هم؟!
از جنس خاک این حوالی نیست،خاکی که دنیا بر سرم کرده! کلّ پزشکان حرفشان این بود: احساس در جسمم ورم کرده
دیوار، قابِ عکس گیجم را مثل لحاف انداخته رویش! آنقدر از تو دور ماندم که ،آغوش دیوار از برم کرده
مثل مترسک های جالیزی با تیره بختی هام خوشبختم! جای نوکِ چندین کلاغ پیر ، این روزها زیباترم کرده
هر روز در تنهایی ام غرقم، هرشب درونم برف می بارد شومینه چشمان خاموشت آتش زده، خاکسترم کرده
با این که در جغرافیای خود گم کرده ام راه تو را، امّا کولیّ پیری خواند دستم را، یک زن به شدّت باورم کرده
یک زن شبیهِ تو ولی افسوس، بوی خیانت میدهد دستش حتّی داوینچی نیز بو برده…دعوت به شام آخرم کرده!
امید صباغ نو
امید صباغ نو
چقدر ساده به هم ریختی روان مرا بریده غصّه ی دل کندنت امان مرا
قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد به هر زبان بنویسند داستان مرا
گذشتی از من و شب های خالی از غزلم گرفته حسرت دستان تو جهان مرا
سریع پیر شدم آن چنان که آینه نیز شکسته در دل خود صورت جوان مرا
به فکر معجزه ای تازه بودم و ناگاه خدا گرفت به دست تو امتحان مرا
نه تو خلیل خدایی نه من چو اسماعیل بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا
تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد بیا و تلخ تر از این مکن دهان مرا
چه روزگار غریبی است بعد رفتن تو بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا
تو نیم دیگر من نیستی تمام منی تمام کن غم و اندوه سالیان مرا
