گزیده ای از بیژن ترقی

  

در این جهان از مهربانی دیگر نمیبینم نشانی  عهد تو با ما بود و اکنون  میبینمت با دیگرانی

دستت به دست دیگری دیدم من و نالان گذشتم  عشق تو بر دلدار تو بخشیدم و حیران گذشتم

همچون نسیم ازکوی تو لرزان و سرگردان گذشتم  گفتم ترا بادیده تر  یکبار دگر بینم سراپا
غافل که اشک حسرت و غم  بندد به رخم راه تماشا
آشفته و لرزان و سرافکنده و مجنون  چون بید ، زبیداد تو لرزیدم و رفتم

رفتی و شد از رفتنت فریاد بر آسمان ها  خواهم زدست تو بهم ریزم زمین و آسمان را

همچون نسیم از کوی تو لرزان و سرگردان گذشتم  برعهد تو خندیدم و گریان گذشتم… 

   

تو بمانی توبمانی که چو جانی در برم     تو ندانی که ز عشق تو چه آمد بر سرم

اگر چه جهانی شده مرا شده دشمن      بمان تو برای شکسته دل من   که چشم دل من شود زتو روشن

شدم به تو عاشق خطا که نکردم   تو را به غم تو رها که نکردم      برای دل تو چه ها که نکردم

سخن دشمنان مشنو   از برم تو مرو     من به خاطر تو   از جمله عزیزان یکباره بریدم

بخدا مست عشق توام   تا که آتش غم شعله زد به دلم    دست از همه یاران بهر تو کشیدم  از جمله عزیزان یکباره بریدم

شکسته دلم را بده تو پناهی  که طفل دل من نکرده گناهی  مرا که ز عشقی نبوده نصیبی  خدا کند ای گل مرا نفریبی

      بدرد دل من تو همچو طبیبی   خدا کند ای گل    این بار مرا نفریبی

  

یار بیگانه نوازم، شرح عشق جانگدازم              قصه ای از سوز و سازم، باتو می گویم امشب
تا که چشمِ جان گشودم، شمعِ پنهانِ وجودم     شعله زد بر تار و پودم، آه جانسوزم امشب

تو ندانی که چه کردی، به من و دل من به خدا      که غمت در من بی دل، تو کجا، من خسته کجا
رهگذاری، بی نصیبی، بی قراری، بی شکیبی، تا سحرگه ناله سر کرده،

 نیمه شب ها در سیاهی،بی نصیبی، بی پناهی، از سر کویَت گذر کرده   ..

ای بهشت موعودم، آن سیاهی من بودم
بی خبر ای سرور من، می گذشتی از بر من
نه اشک چشمم را بدیدی، نه ناله قلبم شنیدی
چو بخت من رفتی مه من، چو آهوی صحرا رمیدی
زسوی من دامن کشیدی، تو دل شکستی، دل شکستی

به که گویم، چه بجویم، که چه کرده غم تو به ما          تو کجایی، چه نوایی، که کسی نشنیده تو را..
نیمه شب ها در خیابان، عاشقی در زیر باران       می نوازد مویهِ مهتاب، یاد یارم در میان
رنگ آواز قناری، لغزش آرام من در خواب..   

کجاست عشق که تا قید آبرو بزنیم      به کوی میکده ها باز ، های و هو بزنیم

کجاست پیرهن  چاک عاشقی که چو گل          ز خون دل ، می گلگون سبو سبو بزنیم

بریده نای صراحی و در برابر خلق          شراب تلخ جگر سوز تا گلو بزنیم

به جستجوی سپیدی صبحدم ، همه شب        چراغ اشک فروزیم و کو به کو بزنیم

ز عشق دوست ، چنان سینه پر کنیم از مهر      که حلقه بر در کاشانه ی عدو بزنیم

غبار عقل بپوشیده دید چشم مرا      مگر به گریه بر او رنگ شستشو بزنیم

کجاست آینه رویی ، که چون بتابد روی        به سینه سنگ تمنای عشق او بزنیم

به گریه شاخه ی گلهای عاشقی شکنیم     به خنده بر لب آن یار تندخو بزنیم

امید ما همه این است تا مگر روزی         دوباره خیمه سر کوی آرزو بزنیم

شب بود و من سر در گریبان      غوغای مستی بود و هجران

از زندگانی خسته بودم        با گریه پیمان بسته بودم

تا دیده از این مستی گشودم       در کوی تو بنشسته بودم  

با گریه پیمان بسته بودم

ز غم تو من رهایی ندارم      که بجز تو آشنایی ندارم          

 غمت از دل من نرفته برون    کشیده دلم را به دشت جنون     

 خدایا تو که دل به یارم ندادی      چرا طاقت انتظارم ندادی؟

تو که عشق او در وجودم نهادی  چرا طاقت رنجم ندادی؟  

مرا غم هجران نکرده رها  رها نشود دل ز دام بلا     

 که مهر و وفایی نمانده به دلها   نشان صفایی نمانده به دلها

گریه می گیردم از بیهوده خندیدن گل   كه همین خنده شود خود سبب چیدن گل

 چه نیازیست به چیدن ، كه دل انگیز تر است     بر سر ساقه ی فیروزه نشان دیدن گل

چمن و باغ و درختان ، همه در وجد آیند   زین به هر سوی گرائیدن و رقصیدن گل

آنقدر زود شود پرپر و بر باد رود     كه نماند به كسی فرصت بوئیدن گل

می شكستند كه دستی سوی هر گل نرود    می شنیدند اگر نغمه ی نالیدن گل

گل دلیلیست كه تا جلوه ی حق را نگریم   بهر چیدن نبود علت روئیدن گل

بسكه از نازكی ساعد گل می ترسم     گریه می گیردم از بیهده خندیدن گل

به‌ رهی دیدم برگ خزان      پژمرده ز بیداد زمان      کز شاخه جدا بود

چو زگلشن روکرده نهان     در رهگذرش بادخزان     چون پیک بلا بود     
ای برگ ستمدیده پاییزی …… آخر تو زگلشن زچه بگریزی ……
روزی تو هماغوش گلی بودی …… دلداده ومدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا      دلداده رسوا      گویمت چرا فسرده‌ام
درگل ، نه صفایی      باشد نه وفایی      جزستم ز وی نبرده‌ام ……
خار غمش در دل بنشاندم      در ره او من جان بفشاندم    تا شد نوگل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست      با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خارستم      وین پیکر بی‌جان
 ای‌ تازه‌گل‌گلشن      پژمرده شوی چون من
هربرگ توافتد به‌رهی      پژمرده ولرزان

با گریه سر را به دامانت از غم نهادم    که شاید بسوزد دل تو به حال دل من

عجب ساده بود این دل غافل من         گفتم اگر با ناله ام آتش زنم بر جان تو

گفتم اگر با گریه ام دریا کنم دامان تو     یارم شوی نازم کشی سوزم نشانی

اشک غم و خونِ دل از چشمم فشانی         ای غافل از سوز درونم

سر گشته دردشت جنونم        رفتی و دامن زدی آتشم را

از من گرفتی تو آرامشم را         برفتی که سوزد دل بیگناهم

ندیده گرفتی همه اشک و آهم       ندیده گرفتی همه اشک و آهم

اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را      حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را

در این فصل گل ای ساقی که غم بگریزد از دل        چه سازم با غم عشقی که در دل کرده منزل

رسانی گر به من پیمانه ای را          رسانی گر به من پیمانه ای را

سر عقل آوری دیوانه ای را      درون سینه ام پرورده ام بیگانه ای را

به طوفان داده ام کاشانه ای را         به لبهایم رسان پیمانه ای را

اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را

زبس بر دل زدم سنگ محبت          برآید از دل آهنگ محبت

اگر خواهی که از خاطر برم غمهای هستی       مرا با خود ببر یک لحظه در دنیای مستی

رسانی گر به من پیمانه ای را        سر عقل آوری دیوانه ای را

ز برای تو از جان می گذرم        ز دیار تو گریان می گذرم

 اشك و آهم، زادِ راهم        می روم و دست دعا، بر آسمان دارم

دور از یاران ، افتان ، خیزان      می روم و دام بلا به پای جان دارم

 من و سوز عشق و خانه بدوشی    من و شام هجر و كنج خموشی

ره بی پایانی دارم من               سر بی سامانی دارم من

من از شهر تو چون نالان می گذرم         تنها سایه من باشد همسفرم

این عشق تو مرا بنگر تا كجا کشانده      دست از دلم بدار كه دگر طاقتم نمانده

دل سنگت كجا درد مرا می داند        غم و رنج مرا تنها خدا می داند، خدا می داند

آتشی زکاروان جدا مانده      این نشان زکاروان بجا مانده

یک جهان شراره تنها  مانده در میان صحرا   به درد خود سوزد      به سوز خود سازد

سوزد از جفای دوران      فتنه و بلای توفان   فنای او خواهد           به سوی او تازد

من همه یاران تنها ماندم      آتشی بودم برجا ماندم

با این‌گرمی جان             در ره مانده حیران       این غم خود به کجا ببرم

با این جان لرزان      با این پای لغزان     ره به کجا ز بلا ببرم

می‌سوزم گرچه با بی‌پروایی           می‌لرزم برخود از این تنهایی

آتشین خو هستی سوزم  شعله جانی بزم افروزم   بی‌پناهی محفل آرا      بی‌نصیبی تیره روزم

بخت سبک عنان اگرم همرهی کن   چون گرد ره به بدرقه ی کاروان روم

سرمی کشم چون شعله که برخیزم ای دریغ    کو پای قدرتی که پی همرهان  روم

رفته بودم كز پریشانی ره صحرا بگیرم   رفته بودم تا عنان این دل رسوا بگیرم

دارم از تو بس شكایت چون بدیدم از تو محنت بی نهایت رفته بودم

رفته بودم تا شكایت از تو گویم با خدایت رفته ام تا نشنود كس بار دیگر این نوایم گریه هایم ناله هایم

چون مرا دیوانه كردی   می كش می خانه كردی

تاكه دیدی همچو چشمت  مست مستم ! جام درد آلود غم دادی به دستم

ساغر می بود و در وی  آب آتش خیز هجران  تا به افسون كردی افزون آتش دل كاهش جان

گرچه ای نامهربان رفته بودم بی نشان          آمدم تا قصه جانسوز دل با تو بگویم

آمدم من … آمدم من !!آمدم گرد ملال از چهره غمگین بشویم. آمدم من – آمدم من !

گرفته باز، دل خسته ام بهانه دوست    چه شد نوای دل انگیز عاشقانه دوست

اگر چه دیر زمانی است رفته از خاطر   رسد هنوز به گوش دلم ترانه دوست

از این صدا که به هفت آسمان در افتاده است    به گوش کس نرسد ناله شبانه دوست

ز جاده های پر از لاله و گل و نسرین    روان شدیم و نجستیم آشیانه دوست

ز آسمان و زمین، آن زمان که میجستم     نشان خانه بینام و بینشانه دوست

گذشت طرفه نسیمی و گفت رو بر تاب    که خامش است زمانی چراغ خانه دوست

دیدم تو خواب وقت سحر  شهزاده ای زرین کمر نشسته رو اسب سفید  می اومد از کوه و کمر

می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش.کاشکی دلم رسوا بشه، دریا بشه ، این دو چشم پر آبم

روزی که بختم وا بشه، پیدا بشه، اون که اومد توخوابم.شهزاده رویای من شاید تویی

اون کس که شب در خواب من آید تویی تو. از خواب شیرین، ناگه پریدم، او راندیدم، دیگر کنارم به خدا

جانم رسیده، از غصه برلب، هر روز و هر شب،درانتظارم به خدا.

به كنار لاله و گل ز غمت چنان خموشم    كه نسیم نو بهاری مگر آورد به هوشم

گل و لاله بود و عشقی به دلم جوانه می‌زد. به ترنم نسیمی دل من ترانه می‌زد.

نگهم ز جام چشمت می عاشقانه می‌زد

       تو بیا كه عشق و شادی من تو بودی  تو ز دل قرار و صبر مرا ربودی

چون به دل بهانه ترا گرفتم  ز صبا نشانه ی ترا گرفتم  ز كنار لاله‌ها و یاسمن‌ها  ره آشیانه ی ترا گرفتم

آشیان عشق خود را بی‌رخت دربسته دیدم      بی تو مرغ آرزو را خسته و پر بسته دیدم

سرود ایران ِ جوان :

نام ِ جاویدِ وطن / صبح ِ امیدِ وطن

جلوه کن در آسمان / همچو مهر ِ جاودان

وطن ای هستی ِ من / شور و سرمستی ِ من

جلوه کن در آسمان / همچو مهر ِ جاودان

بشنو سوز ِ سخنم / که هم آواز ِ تو منم

همه یِ جان و تنم / وطنم وطنم وطنم

بشنو سوزِ سخنم / که نواگر ِ این چمنم

همه ی ِ جان و تنم / وطنم وطنم وطنم

همه با یک نام و نشان / به تفاوت هر رنگ و زبان

همه شاد و خوش و نغمه زنان

به اصالتِ ایران ِ کهن / به صلابت ِ ایران ِ جوان

بشنو سوزِ سخنم / که نواگر ِ این چمنم

همه ی ِ جان و تنم / وطنم وطنم وطنم