گزیده‌ای از حمزه کریم تباح فر

نگاهِ ناگهانِ تو، به چشمِ من همین­که خورد          تمامِ من خلاصه شد، درونِ چشم­هایِ تو
گمان نمی­کنم شود، دوباره با خود آشنا              دُچار گشته هر­که بر، جنونِ چشم­های تو
ببر مرا به عالمت، به عالمِ جنونِ خود              بیا بیا ببر مرا، دلم از اینجا زده است
به موج­ها بگو کمی، یواش­تر بهم زنند               حوالیِ تو یک نفر، دلی به دریا زده است
عطرِ تو را نفس زدم، درون سینه آنقدر                      که آه هم می کشم، بویِ تو پخش می­شود
بریز هرچه رنگ را، به پردهِ جهانِ من                        که رویِ بومِ من فقط، نقشِ تو نقش می شود
ببر مرا به عالمت، به عالم جنون خود                       بیا بیا ببر مرا، دلم از اینجا زده است
به موج ها بگو کمی یواش تر بهم زنند                 حوالی تو یک نفر، دلی به دریا زده است

تباح فر

بی طاقتی نکن که به ما جان نمی رسد      چون شاخه ی گلی که به گلدان نمی رسد

پاییز آنچنان به جهانم نشسته که                     آذر گذشته است و زمستان نمی رسد!

این پنجره گشوده شده بر کدام اُمید                 وقتی صدای من به خیابان نمی رسد

دستی که روز وصل به دامن نمیرسید                شبهای هجر هم به گریبان نمی رسد

آن جنگجویی ام که به پایان کارزار           چیزی نمانده است و به میدان نمی رسد

من خود شنیدم از دهن عاشقی که گفت :          دردی که دیده ایم به درمان نمی رسد

تباح فر

غروب میکنم اما در آسمان خودم            منی که هیچ ندارم بجز جهان خودم
یکی دریچه ی کوچک میان جان دیدم         از آن دریچه رسیدم به بیکران خودم
به راه میکده نه! میزنم به جوی شراب       که خسته گشته ام از این کشانِ کشانِ خودم
سکوت آینه ای را مقابلم بگذار         که بشنوم خبری را هم از دهان خودم
به پُر ستارگیِ عالمت نناز!  خوشَم         به بی ستارگیِ محضِ کهکشان خودم
طلوع میکنی اما در آسمان کسی        غروب میکنم اما در آسمان خودم

تباح فر

امیدِ کذبِ دلی شاد، کم به من بدهید        از آن حقیقت هر روزِ غم به من بدهید

هزار شعر پریشانِ منتظر عمریست     فشرده توی گلویم، قلم به من بدهید

به تازیانه جورِ زمانه خو کردیم       به جای عدل دو سیلی ستم به من بدهید

نه مثل سرو مرا قامتی رشید دهید        شبیه بید کمی پیچ و خم به من بدهید

کم است حالِ غمم تا که نوحه گر بشوم         کمی ز طبع غمِ مُحتَشَم به من بدهید

نفس نفس به درونم کشانده ام حسرت        وَ موقعش شده که بازدَم به من بدهید

مرا به خواب بَرَد این زمینِ گهواره         تکان یکدفه ای همچو بَم به من بدهید

تباح فر

بیزارم از تعفُّن ماده شغال ها         برگرد باز، ماده ترینِ غزال ها

وقتی مرا توان شکار تو نیست، پس          دیگر چه حاجتست به کوپال و یال ها

وقتی که شوق نیست برای پریدنم          بی معنی اند بر سر این شانه، بال ها

سربازی ام، اسیر دو چشم تو تا ابد       حتی اگر که غرق شوم در مدال ها

گفتی به احتمال قوی مال من شوی          عمریست دلخوشیم به این احتمال ها

پنهان نکن به اخم و غضب چالِ گونه را          ای من فدای قهقهه گونه چال ها

غرب و جنوب و مشرق من سبزِ چشم توست        راه فرار نیست مرا از شمال ها

شیر نرِ دوباره ی این جنگلم بکن          برگرد باز، ماده ترینِ غزال ها

تباح فر

جدی بگیر بغض فرو برده ی مرا                   جدی بگیر جانِ ترک خورده ی مرا
رزهای عاشقانه به دردم نمی خورند            مریم بیار بی کسیِ مرده ی مرا
این خُرد را به حجره ی میناگران ببر          صد آینه است ریز ترین خورده ی مرا
بشکاف پود پود  شبی جامه ی مرا          بشمار درد درد کمی گرده ی مرا
بر من ببخش اگر که لبم وا نمیشود             جانیش نیست خنده ی آزرده ی مرا
حیف از نفس که میدَمی ام! هان! که عاقبت         خاموشی است آتش افسرده ی مرا
دیشب اگر نشد! بِشُمُر حال از آستین          چکه به چکه گریه نشمرده ی مرا

تباح فر

ما به هموارگیِ عشق چه کاری داریم؟!              وقتی از دوست فقَط گاه گداری داریم
تو به دیدار کسی میروی و عطر زدی          ما از این برْکَتْ، با باد قراری داریم!
از دکانِ دل ما رد بشوی حق داری           فَقَط از درد،که تو هیچ نداری داریم!
فرصت بوسه فراهم بشود هم نزنیم          که از آیینِ حیا،  نیم وقاری داریم!
از تو در ما چِقدَر خاطره ی مهتابیست          که هنوز از شبِ آن کوچه گذاری داریم
نرو ای ابر! که این حادثه تقصیر تو نیست           حال گریه چه بباری چه نباری داریم

تا پنجره رفتیم و به دیدن نرسیدیم          تا شاخه رسیدیم و به چیدن نرسیدیم
گفتند خبر های خوشی آمده از راه          رفتیم به دیدن، به شنیدن نرسیدیم
خود را به لب پنجره ی پلک کشاندیم           اما به رهاییِ چکیدن نرسیدیم
این مصر چه مصریست که در اوج عزیزی          با برده فروشان به خریدن نرسیدیم
یک عمر دویدیم و دویدیم و دویدیم           قدر نفسی هم به رسیدن نرسیدیم

تو آمدی و دوباره به من غزل برگشت          درون شاهرگم خون که نه عسل برگشت
به زور فتنه این شهر خفته بود و باز        میان روسری و بادها جدل برگشت
چگونه زل زده ای در دو چشم مرگ؟ بگو          که ناگهان دَمِ جان دادنم اجل برگشت
نشد که از تو نگویند شاعران و باز            به دوستانه ترین جمع شعر کَل برگشت
“برای اینکه مرتب لب تو را بیند ”                لبو فروش قدیمی سر محل برگشت
لبو فروش قدیمی حقیقتا خودمم!             که آمدی و دوباره به او غزل برگشت

کوچه شعر