گزیده ای از شهرام نصیری

جز تو کس با دل ما همدل و همراز نشد      گریه کردم که دلم باز شود باز نشد

خاطراتم همه در کوچه ی مان ماند که ماند           بر سرم سایه ی آن سرو گل ناز نشد

دردها داده به من گردش دوران اماااا           هیچ دردی چو غمت خانه برانداز نشد

خاطرت هست که آن قصه ی با هم بودن           چه شد این قصه به سر آمد و آغاز نشد

این همه قلب من از عشق شما دم می زد          خوار شد پیش همه وای سرافراز نشد

تازه دل داشت پریدن ز شما می آموخت          حیف کز لانه بیفتاد و به پرواز نشد

تو خودت بر سر این میز قضاوت بنشین               تا ببینی غم من از همه ممتاز نشد ؟

کوک می کرد فلک با غم خود ساز مرا              لحظه ای جان و دلم فارغ از این ساز نشد

بودی آگاه تو از آن همه احساس دلم          همگی ماند درون دل و ابراز نشد

ناله از دوری آن کن که تو را می فهمد        عشق خود صرف همان کن که تو را می فهمد

درد دل،شعر قشنگ،این همه احساس لطیف          به کسی این سه بیان کن که تو را می فهمد

نوجوانی و جوانی چو بهاریست به عمر         پای آن ، عمر خزان کن که تو را می فهمد

دل به هر بار غم و درد فرو می ریزد          به کسی پس نگران کن که تو را می فهمد

عاشقی سود ندارد به خدا من دیدم         پای آن یار زیان کن که تو را می فهمد

اشک وصل است به خون دل و آن شاهرگت       بهر آن اشک روان کن که تو را می فهمد

گر غمت خلق بدانند شماتت بکنند      پیش آن سرت عیان کن که تو را می فهمد

بگذار هر که دلش با تو نباشد برود               به کسی هی تو بمان کن که تو را می فهمد

مانند کشاورز که نزدیک به برداشت        محصول خودش را همه آفت زده باشد

چون یوسف مصری که طرف هست زلیخا          از مصلحت خویش که تهمت زده باشد

مانند کسی که همه ی مدرک و پولش         یک دزد ولی در دل غربت زده باشد

چون کارگری که به لب کوره ی آتش          سر کارگرش گیج و غیبت زده باشد

یا طفل یسیری که ز نامادری خویش         از نان پدر خورده و منت زده باشد

آنکس که نشاندی وسط قلب خود او را         او نیز یهو قید تو راحت زده باشد

خود را بکند تبرئه در آخر نامه          تقصیر خودش گردن قسمت زده باشد

مردی به زن و مرد نباشد همه دارند          جز آنکه خودش این رگ غیرت زده باشد

صبحانه مرا چای دعوت بکن اما با قند لبانت           بگذار بنوشم جای عسل و شیر از شهد زبانت

با گویش ترکی هی شعر بخوان تو          به به که نبات است ریزد ز دهانت

یک بوسه بچینم از روی لب تو          طعمش بنشیند بر روح و روانت

قربان بکنم جان بر زلف بلندت           جانم به فدای قلب نگرانت

تا عمر که دارم در خاطر من هست        آن کار قشنگت آن لقمه ی نانت

عاشق شده ای گفت گفتم ز چه معلوم ؟؟         گفتا ز نگاهت از طرز بیانت

تن برای عاشقی تبدار باشد بهتر است           بین ما این خانه بی دیوار باشد بهتر است

دوستت دارم اگر چه واژه ی خوبی است لیک          بیشتر اما چو در رفتار باشد بهتر است

زلف خود را پهن کن بر صورتم دارم بزن          گردن عاشق اگر بر دار باشد بهتر است

ناز آهویی چو تو جای خودش دارد ولی         بوسه از روی تو بی اصرار باشد بهتر است

تایش مهتاب بر رویش، سرش بازوی من         لذتی دارد ولی بیدار باشد بهتر است

هر کسی را قدرت پاشیدن هر رایطه است           آدمی را فکر اگر معمار باشد بهتر است

دوش گفتم شیخ ، راه وصل خیلی مشکل است         گفت فرزندم اگر دشوار باشد بهتر است

می نوازد روح را گردش به هر جایی ولی         هر سفر بر هر کجا با یار باشد بهتر است