علی اشتری (فرهاد)

در خدمت خلق بندگی ما را کُشت             وز بهر دو نان دوندگی ما را کُشت

هم محنت روزگار و هم منت خلق            ای مرگ بیا که زندگی ما را کُشت

علی اشتری

ازنازچه می خندی بردیده كه می گرید؟                     این دیده زمانی نیز خندیده که می گرید

چون دیده ترا سر مست از باده اغیاری                    در خون خود از غیرت غلتیده که می گرید

تنها نه از این مردم صد روی و ریا دیده است               از مردمک خود هم بد دیده که می گرید

لب نیک و بد دنیا نا خوانده که می خندد                     چشم آخر هر کاری پاییده که می گرید

صد داغ نهان دارد این سینه که می سوزد         صد گونه بلا دیده است این دیده که می گرید

علی اشتری

بعد از این دست من و دامن ماه دگری              من و سودای سر زلف سیاه دگری

چو تو پیمان وفا بشکنم و بنشینم                        به امید نگهی، بر سر راه دگری

چشم خود فرش کنم، زیر کف پای دگر             خرمن خویش بسوزم به نگاه دگری

ز جمع ما برون رفتی، شکستی محفل ما را                     شکستی محفل ما را و افسردی دل ما را

ز کشت دوستی، حاصل ندیدم غیر نومیدی                      به دست برق بسپردند گویی حاصل ما را

دگر زین بحر طوفان خیز، امید رستگاری نیست            که کشت این باد محنت زا، چراغ ساحل ما را

علی اشتری

گرچه افکندی ز چشم خویش آسانم چو اشک             یک دم ای آرام جان بنشین به دامانم چو اشک

تا به خاک تیره غلطم, یا به دامان گلی                                بر خود از این بازی تقدیر لرزانم چو اشک

مردم چشم مرا مانند مردم ,لاجرم                             من هم از این تیره دل مردم , گریزانم چو اشگ

گر به چشمی بوسه دادم یا برخساری چه سود          کاین زمان با حسرتی در خاک غلطانم چو اشک

بر دلی گر می نشینم بی ثباتم همچو آه                      ور به چشمی جای گیرم,َ باز لغزانم چو اشک

سوز پنهان درون است این که پیدا می شود              گه به لبهایم چو شعر و گه به چشمانم چو اشک 

عمری ست تا به پای خُم از پا نشسته ­ایم           در کوی می ­فروش، چو مینا نشسته ­ایم

ما را ز کوی باده فروشان گریز نیست                 تا باده در خُم است، همین جا نشسته ­ایم

تا موج حادثات چه بازی کند که ما                          با زورق شکسته به دریا  نشسته ایم

ما آن شقایقیم  که با داغ سینه سوز                     جامی گرفته در پی صحرا نشسته ایم

طفل زمان فشرد چو پروانه ام به مشت                  جرم دمی که بر سر گلها نشسته ایم

عمری دویده ایم به هر سوی و عاقبت             دست از طلب بشسته و از پا نشسته ایم

فرهاد با ترانه مستانه غزل                              در هر سری چو نشاط صهبا نشسته ایم

علی اشتری

درون سینه نگنجد، غمی که من دارم          خوش است با غم دل، عالمی که من دارم

سرشک دیده بیان کرد ماجرای دلم                       چه اعتبار بر این محرمی که من دارم؟

از آن گلی که برآید ز خاک من پیداست                 ز هجر لاله رخان ماتمی که من دارم

بسوخت جان حریفان ز گرمی سخنم                عجب که در تو نگیرد دمی که من دارم

بیا و بر دل من رحم کن که از تنگی                           درو قرار نگیرد غمی که من دارم

همدمی تا دل ما را دهد آرام کجاست                       محرمی تا ز من آرد به تو پیغام کجاست؟

حسرت بوسه زدن بر لب گرمی دارم                        لب یار ار ندهد دست ، لب جام کجاست؟

باده گلرنگ و چمن خرم و سبز و من و چنگ           هر دو در ناله که آن سرو گل اندام کجاست؟

طمع صبح ندارم ز شبه تیره ی هجر                             ماهتابی که بر آید ز لب بام کجاست؟

گر به روی تو برآشفت دلم دوش مرنج                            بحر را پیش مه چارده آرام کجاست؟

کام خسرو نشدی همچو تو شیرین « فرهاد»            در ره عشق نگر پخته کجا خام کجاست؟ 

علی اشتری

ماییم و همین کنج خرابات و دمی خوش           گاهی به وفایی خوش و گه با ستمی خوش

یک روز به ویرانه­ غم، شاد به یادی                           یک روز به دامان چمن با صنمی خوش 

علی اشتری  

مائیم چو تشنگان و دنیا چو سراب                       در قلزم آرزو به مانند حباب

هشدار که عمر میرود از کف ما              نیمی به خیال و نیمی دیگر در خواب 

قُلزُم= رود بزرگ ، دریای پُرآب .

از دل گذشت یک سخن امروز بر لبم             چون دل، بسوخت از همه جا بی خبر دلم

سوز دلم ز گفته فزون­تر بُوَد، ولی                        از دل خبر نداشت، از این بیشتر لبم

یا مُهر بر لبم چو صراحی، شب فراق              یا این که دم به دم لب جام است بر لبم

صُراحی=ظرف شیشه‌ای یا بلوری شراب؛ تُنگ شراب

علی اشتری

باز شب شد که فزاید غم من                 نیست غیر از غم من، محرم من

یار من، غیر شب تارم نیست                جز شب تیره، کسی یارم نیست

زلف شب بر همه جا سایه فکن                     شبحی پیدا، زآن بید کهن

صد گونه بلا، ز گشت انجم دیدم                   صد ننگ ولی ز چشم مردم دیدم

صد شکر که دوش بر لب غنچه­ی بخت             از بوسه­ی شبنمی تبسم دیدم

علی اشتری

به کدام دل توانم که رخ تو باز بینم؟                    که به دست غیر دستت به هزار ناز بینم

لب تلخ جام خوشتر ز دهان نوشخندی                   که به کام دیگرانش پی بوسه باز بینم

من و کوی می فروشان که ز التفات ساقی            لب بوسه خواه خود را ز تو بی نیاز بینم

به کدام در نهم سر؟ که بر آستان این در                 به صفای دل جهانی همه در نماز بینم

دل پاکباز مارا به پریوشی چه حاجت؟                         که به کار دیگرانش دل کارساز بینم

علی اشتری

رفتی ز پیش دیده و بر جان نشسته ای           در خاطرم چو اشک به دامان نشسته ای

از ما چه دیده ای؟ که به صد سوز همچو شمع         خندان میان بزم حریفان نشسته ای

بر چشم غیر اگر بنشستی به دلبری           اندیشه کن چو اشک که لرزان نشسته ای

ای غم اگرچه عهد  تو بشکسته ام به می           نازم تورا که برسر پیمان نشسته ای

ای اشک هرچه ریزمت از دیده زیر پا                   بینم که باز بر سر مژگان نشسته ای

چند در پیچ و خم مو بشکنی جان مرا                  باز کن زین حلقه ها جان پریشان مرا

زین شرر خاکستری بیشم نماند ای باد صبح                عشق گر آزاد بگذارد گریبان مرا

شعله ی دل در حباب سینه دارم چون چراغ        کی ز رنگ رخ شناسی سوز پنهان مرا

همچو شمع آتشینم فارغ از هر منتی          شعله ی جان روشنی بخشد شبستان مرا

در بهار عمر، مویم از چه میخواهی سپید                 مهلتی تا بنگری برف زمستان مرا

 بحر آرامم مشورانم بقهر تند باد                         گر نمیخواهی بجان آسیب توفان مرا

جز تو ای امید غافل مانده ی آینده ام                     هر کسی داند از این آغاز پایان مرا