گزیده ای از مجتبی ‌سپید

****

تو را به آب می­دهم، برآب هم شُدی، شُدی               به ضربِ اوجِ موج­ها، خراب هم شُدی، شُدی!

تو را به شعر می­کِشم که ماندنی شوی اگر                 دلیلِ ضعفِ این غزل، حساب هم شدی، شدی

بخوان! برقص! کِل بکش! غریبه فرض کن مرا                     خلاصهِ کلام، بی­حجاب هم شدی، شدی

حواله­ات به مست­های توبه کار روزگار                        به چشمِ هیزبین­شان، شراب هم شدی، شدی!

اگر چه دور می­شوی؛ اگر چه غرق می­شوی          گُذشتم از تو بعد از این، عَذاب هم شدی، شدی

رسالتم تمام شد؛ بمان که بعدِ رفتنم                 عروسِ نوحِ سنگدل، خطاب هم شدی، شدی!

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

من کیستم ؟ پدیده نام آشنای عشق           از پیروان مکتب هستی فدای عشق

بی هیچ واسطه، نسبم میرسدبه نور            روشن شدم که راه شود ، رد پای عشق

دیدی نمرد!جسمش اگر مرد منزوی          هرگز نمیرد آنکه فدا شد…فدای عشق

ما زنده ایم، مرده دهانهای بسته است        آری پر است در ریه ما هوای عشق

ما بلبلان بی صلت از عشق خوانده را        خوش لذتیست،سلسله عشق است، های عشق!!

خونی عجیب درشریان بقای ماست        شوری غریب حل شده درما ، برای عشق!

ما دیده ایم آنچه به ما شرح میدهند           ناراویان بی خبر از ماجرای عشق!

آیا هنوز هم بنویسم که کیستم؟         باری منم  پدیده نام آشنای عشق!!

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

نشئه شعرم ولی دارم خماری میکشم      گوشه دنج اتاقم بی قراری میکشم

تکههای خاطراتم را کنارم چیده ام        پشت عکس یادگاری،یادگاری میکشم

روزگارم را اگر یک روز نقاشی کنم       یک قفس با خاطرات یک قناری میکشم

مثل گربه، دور دیزی،بی قرار و با حیا       باهمه دارایی ام درد نداری میکشم

خواب دیدم ماه بانوی دیار مادری         آذری میرقصد و من هم هزاری میکشم

بسکه میسازد خرابم میکند با خاطرش      حسرت یک استکان زهر ماری میکشم

بی جوابم هر که میپرسد (کفن پوشی چرا)     حبس سنگینی به جرم راز داری میکشم

از ازل با من غریبی کرد، حالا غرق خواب         ملحفه روی تن بخت فراری میکشم

باز هم پایان بازیهای تکراری رسید       شب سحر شد همچنان دارم خماری میکشم

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

گفتی برو! گفتم که میمانم نگفتم؟          گفتی چرا؟ گفتم نمیدانم نگفتم؟

گفتی خرابم میشوی گفتی ،نگفتی؟          گفتم چه میدانی که ویرانم نگفتم؟

تو تا توانستی به من از صبر گفتی            من هیچ از  شوق فراوانم نگفتم

تو هفت نسل عاشق ت را شرح دادی           من یک کلام از برگ و بنیانم نگفتم

گفتی چرا اینقدر با من مهربانی؟            گفتم نپرس! اما، پشیمانم نگفتم

گفتی بیا لعنت بگوییم، از ته دل             گفتم تو را مدیون شیطانم!! نگفتم

رفتی،نمیدانی، به خواهانت! بر این دل          اندازه موی پریشانم “نه” گفتم

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

عابری می زده و دل زده از تزویرم        (مستی و راستی) از اهل قلم دلگیرم

شهر من شهره‌ شاعر کشی و شحنه گری‌ست        به دلیلی که نمیدانمش اینجا گیرم

چه کسی دیده غم واقعی‌ام را در شعر        من که مشهور غزلهای پر از تصویرم

شعر درد است و این درد به غایت دلچسب         اعتیادیست که ناجور به او زنجیرم

نفسم شعر و تنم شعر و روانم شعر است         من اگر شعر نباشد بخدا میمیرم

مثل این کودک تریاک فروش سر خط         دست تقدیر چنین ساخته بی تقصیرم

غزلم شکوه‌ منظوم نباید میشد          چه کنم بسته به احساس قلم میگیرم

این منم، خون جگر از بد دوران خورده          مرد رندی که رکبهای فراوان خورده

غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم؟           فرض کن کوه شنی طعنه طوفان خورده

عشق را با چه بسازد به کدامین ترفند          شاعری که همه عمر غم نان خورده

چه به روز غزل آمد که همه منزوی اند         قرعه بر معرکه معرکه گیران خورده

از دهان کس و ناکس خبرش می آید            شعر -این باکره ی دست هزاران خورده

با چنین فرقه نسناس، یقین پاپوش است             اتهامی که به شخصیت شیطان خورده

دشتمان گرگ- اگر داشت نمی نالیدم              نیمی ازگله ما را سگ چوپان خورده

جرم من فاش مگوهاست و حکمم سنگین       چه کند شاهد سوگند به قرآن خورده

شعر هم عقل ندارد که در این شهر شعور          گذرش برمن دیوانه ی دوران خورده

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

همسفر قصه من قصه شیرینی نیست         مختصر عرض کنم حال سخنچینی نیست

من  هنر پیشه خندان  درون  گریانم       واقعیت همه آنچه که میبینی نیست

سنگک و ماست کمی هست بفرما و ببخش        سفره کارگری سفره رنگینی نیست

او که در عالم  بالاست  به او  محتاجم         حاجتم  در طبق  آدم  پایینی  نیست

دل به دنیای دل آزار نباید هم بست           به وفاداری این فاحشه تضمینی نیست

مرگ اگر وقت شناس است بتازد، در من           بیش از این تاب خودآزاری و غمگینی نیست

گریه در حال نوشتن چه صفایی دارد         گرچه این شعر پر از دغدغه آیینی نیست

قد کشیدی تا جوانی پا به پایم حیف شد          دست دوران کرد، از دستت جدایم حیف شد

خوب یادم هست گاهی با مداد قرمزت        رنگ میکردی لبانت را برایم حیف شد

ما دو تا از کوچه های کودکیهای همیم             گرچه حالا تو کجا و من کجایم حیف شد

دستِ من بود و لب و ابرو و چشم و موی تو           لحظههایی که سرت را روی پایم…حیف شد

حاج خانمی! شدی ده سال بعد و من هنوز      مثل سابق بین مردم مشتبایم حیف شد

رفتی و دیگر نخواندم کوچه هم محروم شد      سالها  از  گرمی سوز  صدایم  حیف  شد

این جوانی جز تو خیلی چیزها را هم گرفت          از دوچرخه تا تفنگ و تیله هایم حیف شد

قدر انگشتان دستم  دوستت  میداشتم          دیر فهمیدم که کم بود ادعایم حیف شد

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

تنم داغه دارم تبخیر میشم دارم ساعت به ساعت پیر میشم

میخوام باور کنی هرجا که باشم همش با یاد تو درگیر میشم

بیا برگرده آرامش به خونم بخشکه خطٍ اشکٍ رویٍ گونم

آخه تا کی شبارو تا خود صب پیامای قدیمیتو بخونم

یکی رویامو از من دور کرده چشامو رو به دنیا کور کرده

میدونم بی وفا نیستی میدونم یکی عشق منو مجبور کرده

میگم خوبم کسی حالیش نمیشه پزشکم گفته باید بستری شه

بمیرم بهتره  وقتی قراره  یکیمون بیخیال اون یکی شه

پشت هر آهت؛ چرا می آوری ای داد را!            خون نکن  بانو دلِ این شاعر ناشاد را

در غزلهایم همیشه ردپایی از تو هست             از کجا آورده ای !!! حکم ورود  آزاد را

بی تو بودن را فدای با تو مردن میکنم                شک نکن بسیار دارم غیرت فرهاد را

هرچه پوشیدم نشان صلح و کوشیدم، نشد          زندگی پایان نداد این جنگ مادرزاد را

زندگی بی شعر یعنی زندگی بی زندگی          درک کن حال من خود کرده معتاد را

ظاهرا  آرامم اما مثل کوهی  داغدار                  پشت بغض انبار کردم آتشین فریاد را

دوستت دارم ،شمارش را نپرسی بهتر است          ذهن کم می آورد گنجایش اعداد را

بی تو میمیرم ندارد با تو خواهم مرد چون            وضع کردم در خود این قانون نوبنیاد را

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

بی من آنجا، غافل از من، غافل از این انتظار          بی تو اینجا, بیقرارم بیقرار بیقرار!

تابیایی، با همه احوال پرسی میکنم                 تا نگویند اهل کوچه, آمدم اینجا چکار

ریشه در تنهایی ام دارد، نه در تن خواهی ام!          درک من سخت است با این مردم ناسازگار

دیرکردی یا زمان ازدست من خارج شده ست؟          دیرکردی مطمئنن!! من که روزی چندبار

از خدا پنهان نبوده، از تو پنهان میشوم              از تو که هر قدر هم پنهان شوی باز آشکار

دوستت دارم غریبه! همچنان بافاصله           دوستت دارم، نمیدانم چرا دیوانه وار

باغ ات آباد است، حق داری که چادرسرکنی          سیب صورت, چشم خرما, گونه حلوا ,لب انار

ناخوشی، شاید برایت استراحت داده اند          وای یعنی ناخوشی امروز؟ یاپروردگار!

ناخوشم, گیجم, غمینم, خسته ام ,مات ام, ببین             با نبودت هربلایی بود آوردی به بار!

هی غریبه! میروم اما نمیدانی چقدر                     بی تواینجا بیقرارم بیقرار بیقرار

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

شنیدم دوستم داری، اگر آری، غلط کردی!!         شنیدم گفته ای عشق است و ناچاری، غلط کردی

به عهدت اعتمادی نیست، سهل انگار سرخورده       نشد یک قلب را سالم نگهداری… غلط کردی

نگو من دوستت دارم رفیق معصیت کارم              ازاین احساس بیزارم که تو داری  غلط کردی

شنیدم گفته ای زوری تو را بردند و، مجبوری          بسازی با غم دوری چه اجباری؟ غلط کردی

خبر داری که سرخورده م؟ پس از تو بارها مردم؟         خبرداری کم آوردم؟ خبرداری؟ غلط کردی!

دلم را زنده میبردی تو که سوگند میخوردی           دل مرده پس آوردی     طلبکاری؟ غلط کردی

دلت وحشی ست رامش کن  مرا بر او حرامش کن           نگو لطفا تمامش کن  نکن زاری  غلط کردی

گزیده ای از مجتبی ‌سپید

نگرانت شدم آهوی فراری برگرد             کارم امروز شده لحظه ‌شماری برگرد

 جنگل آبستن صد حادثه خونین است               طاقت دیدن چنگال نداری برگرد

 شیرهایی به هواداری تو مأمورند                 ورنه هر ثانیه صد بار شکاری برگرد

 به خدا ایل و تبارم به تو عادت دارند              تو عزیز همه‌ ایل و تباری برگرد

 همه‌ اهل محل بی‌کسی‌ام را دیدند         تا نگفتند چرا بی‌کس و کاری برگرد

 من که معتاد نگاه تو شدم حرفی نیست         لااقل قدر کمی رفع خماری برگرد

 به گمانم نکشد کار دلم تا فردا                     کار امروز به فردا نسپاری برگرد

ماندم…چرا میبینمت با این و آن بیچاره من !          بعد از تو من میمانم و جنگ روان بیچاره من! 

 تنها کلام نقش من تکرار افسوس است در        سریال اُف بر زندگی “این داستان” بیچاره من!

تقدیر مجذوبان تو چیزی جز این تفسیر نیست            بیچاره او بیچاره این بیچاره آن بیچاره من!

 لبهایم از احساس دلتنگی ترک برداشتند            از بس که بوسیدم تو را هر ناگهان بیچاره من!

 هم خنده ها هم گریه ها در اختیارم نیستند                 فرقی ندارم هیچ با دیوانگان بیچاره من !

 این روزها از چشمها میخوانم این ناگفته را                    تغییر کردم از زمین تا آسمان بیچاره من !

نمیشود بنویسم به یادت افتادم          به قدر ثانیه حتی نرفتی از یادم

فرو گرفته مرا تا گلویم این گندآب         سفیر تازه رسیده برس به فریادم

به جز تو از که بخواهم تو را که در هستی         نبود ،!!گشتم و گشتم خدا تر از آدم!!

اسیرعشقم و اجبار دل نبود ای دوست         به زیر بار گران تو تن نمیدادم

نترس،!!!حضرت عاشق مرارئوفم ساخت        به گَرد ناب محبت زمان ایجادم

نترس ابر فراری بمان و سایه بساز       من از تبار نسیمم جدای از بادم !

هوای عشق نباشد نمرده میمیری!!       هنوز مانده به گوشم صدای استادم

قسم به ساحت شعرم قسم به ساعت شعر        به قدر ثانیه حتی نرفتی از یادم