گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

گاهی گمان نمیکنی، ولی خوب میشود        گاهی نمیشود، که نمیشود، که نمیشود

گاهی بساط عیش خودش جور میشود        گاهی دگر تهیه به­دستور میشود

گه جور میشود خود آن بی مقدمه            گه با دو صد مقدمه ناجور میشود

گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است           گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود

گاهی گدایِ گدایی و بخت با تو یار نیست         گاهی تمام شهر گدایِ تو میشود

گاهی برای خنده دلم تنگ میشود              گاهی دلم تراشه­ای از سنگ میشود

گاهی تمامِ آبی این آسمان ما                  یکباره تیره گشته و بی رنگ میشود

گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود             از هرچه زندگیست، دلت سیر میشود

گویی به خواب بود جوانی­مان، گذشت                گاهی چه زود فرصتمان دیر میشود

کاری ندارم کجایی، چه میکنی؟                بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

حرفها دارم اما … بزنم یا نزنم؟          با توام، با تو ،خدا را! بزنم یا نزنم؟

همه حرف دلم با تو همین است که دوست        چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم      زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما    کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:        دست بر میوه‌ حوا بزنم یا نزنم؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود     خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم:       بزنم یا نزنم؟ ها؟! بزنم یا نزنم؟

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

قیصر امین‌پور 1338-1386

قیصر امین‌پور 1338-1386

خسته ام از آرزوها؛ آرزوهای شعاری             شوق پرواز مجازی؛ بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را؛ روز وشب تکرارکردن           خاطرات بایگانی ؛ زندگی های اداری

آفتاب زرد وغمگین؛ پله های رو به پایین             سقفهای سرد و سنگین؛ آسمانهای اجاری

با نگاهی سرشکسته؛ چشمهایی پینه بسته          خسته از درهای بسته؛ خسته از چشم انتظاری

صندلیهای خمیده؛ میزهای صف کشیده             خنده های لب پریده؛ گریه های اختیاری

عصر جدولهای خالی؛ پارکهای این حوالی          پرسه های بی خیالی؛ نیمکتهای خماری

رونوشت روزها را؛ روی هم سنجاق کردم            شنبه های بی پناهی؛ جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را؛ با غبار آرزوها                   خاک خواهد بست روزی؛ باد خواهد برد باری

روی میز خالی من؛ صفحه ی باز حوادث            در ستون تسلیتها؛ نامی از ما یادگاری

گزیده ای از قیصر امین‌پور

من از عهد آدم تو را دوست دارم            از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح             سرودیم نم نم ؛ تو را دوست دارم

نه خطی ، نه خالی ! نه خواب و خیالی !            من ای حس مبهم تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم                به اندازه غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد            بگوییم با هم : تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد هم آواز با ما :         تو را دوست دارم ، تو را دوست دارم

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

با تيشه خيال تراشيده ام تو را           در هر بتی كه ساخته ام ديده ام تو را

 از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟        يا چون گل از بهشت خدا چيده ام تو را

 هر گل به رنگ و بوی خودش میدمد به باغ                من از تمام گلها بوييده ام تو را

 رويای آشنای شب و روز عمر من!         در خوابهای كودكی ام ديده ام تو را

 از هر نظر تو عين پسند دل منی        هم ديده، هم نديده، پسنديده ام تو را

 زيباپرستیِ دل من بی دليل نيست      زيرا به اين دليل پرستيده ام تو را

 با آنكه جز سكوت جوابم نمی دهی          در هر سؤال از همه پرسيده ام تو را

 از شعر و استعاره و تشبيه برتری           با هيچكس بجز تو نسنجيده ام تو را

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

دو دستم ساقه سبز دعایت           گـل اشکم نثار خاک پایت

دلم در شاخه یاد تو پیچید        چو نیلوفر شکفتم در هوایت

به یادت داغ بـر دل مینشانم     زدیده خون به دامن میفشانم

چو نی گر نالم از سوز جدایی       نیستان را به آتش میکشانم

به یادت ای چراغ روشن من      ز داغ دل بسوزد دامن من

ز بس در دل گل یادت شکوفاست        گرفته بوی گل پیراهن من

همه شب خواب بینم خواب دیدار          دلی دارم دلی بی تاب دیدار

تو خورشیدی و من شبنم چه سازم       نه تاب دوری و نه تاب دیدار

سری داریم و سودای غم تو       پری داریم و پروای غم تو

غمت از هر چه شادی دلگشاتر            دلی داریم و دریای غم تـو

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

حرف‌های ما هنوز ناتمام …. تا نگاه می‌کنی :وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی!

پیش از آن‌که با خبر شوی

لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود  آی ….. ای دریغ و حسرت همیشگی

ناگهان        چقدر زود      دیر می‌شود!

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

خوشا از دل نم اشکی فشاندن            به آبی آتش دل را نشاندن

خوشا زان عشقبازان یاد کردن                 زبان را زخمه فریاد کردن

خوشا از نی، خوشا از سر سرودن         خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

نوای نی نوایی آتشین است                بگو از سر بگیرد، دلنشین است

نوای نی، نوای بی نوایی است               هوای ناله هایش، نینوایی است

نوای نی دوای هر دل تنگ             شفای خواب گل، بیماری سنگ

قلم، تصویر جانگاهی است از نی           علم، تمثیل کوتاهی است از نی

خدا چون دست بر لوح و قلم زد          سر او را به خط نی رقم زد

دل نی ناله ها دارد از آن روز           از آن روز است نی را ناله پر سوز

چه رفت آن روز در اندیشه ی نی          که اینسان شد پریشان بیشه ی نی؟

سری سرمست شور و بی قراری        چو مجنون در هوای نی سواری

پر از عشق نیستان سینه ی او           غم غربت، غم دیرینه ی او

غم نی بند بند پیکر اوست         هوای آن نیستان در سر اوست

دلش را با غریبی، آشنایی است           به هم اعضای او وصل از جدایی است

سرش بر نی، تنش در قعر گودال        ادب را گه الف گردید، گه دال

ره نی پیچ و خم بسیار دارد         نوایش زیر و بم بسیار دارد

سری بر نیزه ای منزل به منزل          به همراهش هزاران کاروان دل

چگونه پا ز گل بر دارد اشتر          که با خود باری از سر دارد اشتر؟

گران باری به محمل بود بر نی         نه از سر، باری از دل بود بر نی

چو از جان پیش پای عشق سر داد          سرش بر نی، نوای عشق سر داد

به روی نیزه و شیرین زبانی!           عجب نبود ز نی شکر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند          نیستان را به آتش میکشاند

سزد گر چشم ها در خون نشیند        چو دریا را به روی نیزه بیند

شگفتا بی سر و سامانی عشق!         به روی نیزه سرگردانی عشق!

ز دست عشق عالم در هیاهوست          تمام فتنه ها زیر سر اوست

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

بر تیر نگاه تو دلم سینه سپر کرد            تیر آمد و از این سپر و سینه گذر کرد

چشم تو به زیبایی خود شیفته‌تر شد        همچون گل نرگس که در آیینه نظر کرد

با عشق بگو سر به سر دل نگذارد          طفلی دلکم را غم تو دست به سر کرد

گفتیم دمی با غم تو راز نهانی                 عالم همه را شور و شر اشک خبر کرد

سوز جگرم سوخته دامان دلم را           آهی که کشیدیم در آیینه اثر کرد

یک لحظه شدم از دل خود غافل و ناگاه             چون رود به دریا زد و چون موج خطر کرد

بی‌صبر و شکیبم که همه صبر و شکیبم         همراه عزیزان سفر کرده، سفر کرد

باید به میانجی گری یک سر مویت           فکری به پریشانی احوال بشر کرد

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

وقتی تو نیستی       نه هست های ما        چونان که بایدند          نه باید ها…

هر روز بی تو           روز مبادا است !

مثل همیشه آخر حرفم       و حرف آخرم را         با بغض می خورم

عمری است     لبخند های لاغر خود را         در دل ذخیره می کنم :   باشد برای روز مبادا !

اما          در صفحه های تقویم        روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد    روزی شبیه دیروز         روزی شبیه فردا        روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه می داند ؟  شاید        امروز نیز روز مبادا باشد !

با تو ام      ای لنگر تسکین!    ای تکان های دل       ای آرامش ساحل!

با تو ام    ای نور!      ای منشور!  ای تمام طیف های آفتابی!      ای کبودِ ارغوانی!     ای بنفشابی!

با تو ام       ای شور ای دل شوره شیرین! با تو ام         ای شادی غمگین!

با تو ام          ای غم!       غم مبهم!

ای نمی دانم!      هر چه هستی باش!    ای کاش…

نه،جز اینم آرزویی نیس    : هر چه هستی باش!       اما باش!

پیشینیان با ما       در کار این دنیا چه گفتند؟

گفتند : باید سوخت     گفتند : باید ساخت          گفتیم : باید سوخت،

اما نه با دنیا        که دنیا را !

گفتیم : باید ساخت      اما نه با دنیا        که دنیا را !

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

یارا یارا گاهی دل ما را به چراغ نگاهی روشن کن        چشم تار دل را چو مسیحا  به دمیدن آهی روشن کن

بی تو برگی زردم  به هوای تو می گردم  که مگر بیافتم در پایت  ای نوای نایم

به هوای تو می آیم  که دمی نفس کنم   تازه در هوایت   تا فدا کنم جان و دل برایت

به نسیم کویت ای گل  به شمیم مویت ای گل   در سینه داغی دارم   از لاله باغی دارم
با یادت ای گل هر شب  در دل چراغی دارم    باغم بهارم باش   موجم کنارم باش

ای پادشه خوبان  داد از غم تنهایی     دل بی تو به جان آمد  وقت است که بازآیی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد    کز دست بخواهد شد  پایانِ شکیبایی

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

می‌خواهمت چنان‌که شبِ خسته خواب را،         می‌جویمت چنان‌که لبِ تشنه آب را

محوِ توام چنان‌که ستاره به چشم صبح،             یا شبنم سپیده‌دمان، آفتاب را

بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد،                  یا کودکانِ خفته به گهواره، تاب را

بایسته‌ای چنان‌که تپیدن برای دل،             یا آنچنان که بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت،                 چونان‌که التهابِ بیابان، سراب را

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی،              با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را؟!

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور

کودکی‌هایم اتاقی ساده بود            قصه ای، دورِ اجاقی ساده بود

شب که می‌شد نقشها جان می‌گرفت              روی سقف ما که طاقی ساده بود

می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید              خوابهایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پر از پوچی نبود              بازی ما جفت و طاقی ساده بود

قهر می‌کردم به شوق آشتی            عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود                سختی نان بود و باقی ساده بود

مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت        حال من بد بود اما هیچ کس باور نداشت!

خوب می دانم که “تنهایی” مرا دق می دهد        عشق هم در چنته اش چیزی از این بهتر نداشت!

آنقدر می ترسم از بی رحمی پاییز که        ترس من را روز پایانی شهریور نداشت!

زندگی ظرف بلوری بود کنج خانه ام           ناگهان افتاد از چشمم، ولی مو برنداشت!

حال من، حال گل سرخی ست در چنگ مغول        هیچ کس حالی شبیه من به جز “قیصر” نداشت!

گزیده‌ای از قیصر امین‌پور