حسین پژمان بختیاری

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد                       کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد                    کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست                  آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم                  کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی                    گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای                     دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا                ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت                جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

پژمان بختیاری

شب بر سر من جز غم ایام كسی نیست        می‌سوزم و می‌میرم و فریادرسی نیست

فریادرس‌ِ همچو منی كیست در این شهر؟          فریادرسی نیست كسی را كه كسی نیست

بیمارم و تبدارم و در سینه‌ی مجروح         چندان كه فغان می‌كشم از دل نفسی نیست

آن میوه‌ی جان‌بخش كه دل در طلب اوست            زینت‌گرِ شاخی‌ست كه در دسترسی نیست

بیش است ز ما طالع آن مرغ گرفتار         كو را قفسی باشد و ما را قفسی نیست

پژمان بختیاری

قطره ای آبم ز چشمی اشکبار افتاده ام            پاره ای آهم به راهی بیقرار افتاده ام

آتشم در خرمن امال خویش افکنده ام            ناله ام در دامن شبهای تار افتاده ام

بوسه ای نشکفته ام در موی او پیچیده ام             حسرتی بی حاصلم در پای یار افتاده ام

اشک چشمم آیت نومیدیم ای جان ولی          در رهت از دیده ی امّیدوار افتاده ام

گر جوانی میکنم در عشق او عیبم مکن               برگ خشکم در گریبان بهار افتاده ام

روزگاری چون نگه جا داشتم در چشم خلق             من که چون مژگان ز چشم روزگار افتاده ام

سینه ام لبریز گوهر بوده وز دریای عشق           چون صدف با دست خالی برکنار افتاده ام

کیستم من؟ چیستم من؟ خسته ای دیوانه ای

نی غلط گفتم که از دیوانگان افسانه ای

پژمان بختیاری

دل ز شوق گریه ای مستانه می سوزد مرا          عاقلان ! رحمی که این دیوانه می سوزد مرا

 آتش دوزخ نسوزاند دل بـی درد مرا                  ساقی مجلس به یک پیمانه می سوزد مرا

 عاقلان را مرگ مجنون بی تفاوت بود لیک             قصه گو، با نقل آن افسانه می سوزد مرا

 شمع من سرگرم شوق سوختن باشد چنانک            دود رنگ ار شد پر پروانه می سوزد مرا

 خار خشکم،شاخ بی برگم، نمی دانم  ولی           خویش می سوزد مرا، بیگانه می سوزد  مرا

پژمان بختیاری

خاری ز گـلستان جهان چـیدم و رفتم     در دود دل سـوختـه پیچیـدم و رفتم

 نادیده و نشناختـه چـون اشـک یتیمان      از  دیده بـه نوک مـژه غـلتیدم و رفتم

 نقـش هنـر مدعیـان خوانـدم و دیدم       وآیینـه ی صاحـب نظـران دیـدم و رفتم

 باعشق زبان بازسر عـقـل و خـرد را       در  مغلطـه و سفسطـه پیچیـدم و رفتم

با  کوشش بسیـار  ازین دفـتر مغلـوط        خواندم  ورقی چند و نفهمیـدم  و رفتم

 گفتم ز حکیمـان ره  این راز بپرسم       چون دیدمشان هیچ  نپرسیـدم  و رفتم

 اکنون که مهیای سفرگشته ام ای دوست        آن به کهن گویم که چه ها دیدم و رفتم

 افسانه چه خوانم؟چو یکی کرمک شب تاب        لختی به لجـن زار درخشیـدم  و رفتم

 یارب تو مرا خواندی و خود راندی و من نیز      دامن ز جهـان تو فراچیـدم و رفتم

 گفتم چه بود راز ازل،سرّ ابـد  چیست؟         پاسخ نشنیـدم ز تو،رنجیـدم و رفتم

 گفتی نخورد گندم و گـفتی نخورم مِی       من  هم چو پدر حرف تو نشنیدم و رفتم

 بر مرگ من ای خلق بخندید که من نیز           در ماتمتان دیـدم و خندیدم و رفتم

پژمان بختیاری

یک نفس در ناله و یک لحظه در زاری گذشت       خوش ترین ایام عمر من به غمخواری گذشت

 تا  نهال هستی ام  ازخاک  گیتی  سر کشیـد       همچو  نرگس عمر کوتاهم به بیماری گذشت

 خـار  جـور دوستان آزرده جـان من ولی         چون گل ایـام حیاتم در کم آزاری گذشت

 تا نشـد تاریـک چشم عمرم از  باد اجل          شمع سان شب های تار من به بیداری گذشت

 دست گردون تا نمردم بندم از پا بر نداشت           چون چراغ  برق عمرم در گرفتاری  گذشت

 آسمانش بر فلک خواهد رساند از اعتبار        هرکه دورانش چوشاهین درستمکاری گذشت

  روزگار رفتـه را پیش نظـر دارم مـدام           لیک درچشم تو آسان است وپنداری گذشت

پژمان بختیاری

آرزوی روی ماهی می کشم                حسرت چشم سیاهی می کشم

آتشم بر خرمن هستی مزن                 کز دل پر سوز آهی می کشم

منّت شاهان نصیب من مباد                  گر کشم منّت ز ماهی می کشم

گر پناهی بایدم بردن به خلق             دست سوی بی پناهی می کشم

گرت یک ره به کام خویشتن بینم چه خواهد شد           وگر از گلشن وصلت گلی چینم چه خواهد شد

دمی تا افتدم بر سر ز سرو قامتت سایه         بپای سروت ار چون سایه بنشینم چه خواهد شد

گزیدی چون تو عمری جا درون جان من جانان           من ار جائی در آغوش تو بگزینم چه خواهد شد

دل و دین میبری از دست دلداران و دین داران           حسابت با من بیدل که بی دینم چه خواهد شد!؟

اگر رفتم ز دنیای شما،دیوانه ای كمتر               ور این كاشانه ویران گشت،حسرت خانه ای كمتر

اگر مستی ببخشد ساغر هستی،بر افشانش              و گر هستی دهد،ای سرخوشــان! پیمانه ای کمتر

زیان و ســـود عالم چیست،از بـــود و نبــــــــــود ما؟             به دریــــــا،قطـــــره ای افزون،زخــرمن،دانه ای کمتر

تو شمع محفل افـــــروزیّ و من پــروانه ای مسکین           تو روشن باش،گــــــر من سوختـــم،پروانه ای کمتر

اگــــر پیمـــــانـه ام پر شد،زیـــانی نیست یـــاران را          به بزم بـــــــاده نوشان،گریه ی مستـــــانه ای کمتر

حقیقت در نوای توست و در مینــــای می ،ساقی            حدیث واعظـان گـــــر نشنوی،افســـــــــانه ای کمتر

چــــو کـــاری غیر بت ســـــــازی ز زاهد بر نمی آید،          عبـــــــادت خانه ای گـــر بسته شد،بتخانه ای کمتر

جــــــزای خیـــــــــر بـــــادت! در علاج من تغــافل کن           در این ویـــرانه،ای عقــل آشنـــــــــا! دیوانه ای کمتر

پژمان بختیاری

تا روی تو را ندیده بودم                    چون بخت خود آرمیده بودم

در دامن عشق خفته ی خویش                  دامن ز جهان کشیده بودم

گمنام و شکسته بال و خاموش                   چون اشک به ره چکیده بودم

ای دیدنت آرزوی دلها                  ای کاش تو را ندیده بودم

خوش آن روزگاران که یارم تو بودی              قرار دل بیقرارم تو بودی

جهان پر غزل بود و گیتی پر از گل                 که چون تازه گل در کنارم تو بودی

نبودم به دل، گردی از ناامیدی                    که در جان امیدوارم تو بودی

دلم بود خرم ز شب زنده داری                که در چشم شب زنده دارم تو بودی

گلم تو، می ام تو، سرودم تو، جان تو             امیدم تو، عشقم تو، یارم تو بودی

ز سامان کارم حکایت چه پرسی؟               چو آغاز و انجام کارم تو بودی

پژمان بختیاری

دلم جز عشق معبودی ندارد            که هستی غیر ازین سودی ندارد

محبت گر نباشد ملک هستی             نمودی دارد و بودی ندارد

ز بینایی چه دیدست آنکه در چشم             نگاه حسرت آلودی ندارد

ز صحرای عدم تا شهر هستی               جهان ، جز عشق مقصودی ندارد

نشد چشمی تر از سوز دل من                دریغا کآتشم دودی ندارد

شدم در دوستی بدنام و شادم             که آن سودا جز این سودی ندارد

ای پری سیما بیا ، ای خوشتر از رویا بیا         ای عبادتگاه عشق و آرزوی ما بیا

وقت رفتن وعده ی باز آمدن دادی مرا         یا مکن با وعده ای امیدوارم ، یا بیا

بی تو ، بی عشق تو ، بی دیدار جان افروز تو          روح بر جسمم گرانی می کند جانا بیا

مانده ام تنها درین شبهای سرد زندگی           یک شب آخر ای حرارت بخش جان تنها بیا

شب همه شب خواب در چشمم نمی گردد ز غم          چون خیال خواب بر بالینم ای رویا بیا

قصه ی امروز یا فرداست کار عمر ما          جان من امروز اگر ممکن نشد ، فردا بیا

با همه گردن کشی تسلیم سودای توام           تندخود شو ، ناسزا گو ، جور کن ، اما بیا

یاد باد آن كه تو را در دل كس راه نبود        كسی از عشق من و حسن تو آگاه نبود

چشم حسرت نگرم آگهی از اشك نداشت            لب خونابه خورم با خبر از آه نبود

شورش روح من و جلوه ی زیبایی تو          حتی داشت ولی شهره در آفاق نبود

یاد از آن بیخبریها كه در آغوش وصال           با تو بودم من و كس را به میان راه نبود

یاد از آنشب كه لب چشمه میان من و او          پرده ای جز سر گیسوی شبانگاه نبود

خاص من بود سراپای وجودش كه هنوز          آگه از حسن جهانگیر خود آن ماه نبود

لب او بر لب من بود و بحسرت میگفت :          « كاشكی عمر وصال اینهمه كوتاه نبود»

اگر ایران بجز ویرانسرا نیست                  من این ویرانسرا را دوست دارم

اگر تاریخ ما افسانه رنگ است                من این افسانه‌ها را دوست دارم

نوای نای ما گر جانگداز است                  من این نای و نوا را دوست دارم

اگر آب و هوایش دلنشین نیست             من این آب و هوا را دوست دارم

به شوق خار صحراهای خشکش            من این فرسوده پا را دوست دارم

من این دلکش زمین را خواهم از جان      من این روشن سما را دوست دارم

اگر بر من ز ایرانی رود زور                      من این زور آزما را دوست دارم

اگر آلوده دامانید ، اگر پاک                      من، ای مردم، شما را دوست دارم