گزیده ای از ایرج زبردست

صد بار به سنگ کینه بستند مرا       از خویش غریبانه گسستند مرا

گفتند همیشه بی ریا باید زیست              آئینه شدم باز شکستند مرا

امشب دلم از آمدنت سرشار است         فانوس به دست کوچه‌ دیدار است

آن گونه تو را در انتظارم که اگر            این چشم بخوابد آن یکی بیدار است

تا گریه طلسم درد را می‌شکند             دل، حرمت آه سرد را می‌شکند

دریای هزار موج طوفان‌خیز است            اشکی که غرور مرد را می‌شکند

در عشق اگر عذاب دنیا بکشی        با اشک به دیده طرح دریا بکشی

تا خلوت من هزار غربت باقی‌ است       تنها نشدی که درد تنها بکشی

گزیده ای از ایرج زبردست

میرفت تهی ز خویش مستی بردار            میکرد چنین وصیتش را تکرار 

آن دم که به خاک میسپارند مرا        یک کوزه به جای سنگ قبرم بگذار

ما خلوت رخوت زده‌ مردابیم            تصویر سراب تشنگی در آبیم

عالم کفنی به وسعت بی‌خبری‌ است          ای خواب ! تو بیداری و ما در خوابیم

شد کوچه به کوچه جستجو عاشق او            شد با شب و گریه روبرو  عاشق او

پایان حکایتم شنیدن دارد :                   من عاشق او بودم و او عاشق او

دل عشق پر از رنگ وریا دوست نداشت               یک لحظه تورا زمن جدا دوست نداشت

ای آینه دار خلوتم باور کن           اندازه ی من کسی تورا دوست نداشت

با خویش همیشه دشمنی ای دل من               چون سایه به دنبال منی ای دل من

هر چند که از سنگ تو را ساخته اند                یک روز تو ام می شکنی ای دل من

گزیده ای از ایرج زبردست

ای کاش حدیث کوچ باور می شد       دیواره ی هرقفس پر از در می شد

من مانده ام و خیال پروازی سبز            ای کاش شبی دلم کبوتر می شد

یکباره جهان سر به گریبان گم شد                هر ثانیه در هجوم عصیان گم شد

یکباره دهان آفرینش وا ماند                ابلیس اناالحق زد و انسان گم شد

تا عشق تو داغ بر جبین می‌ریزد          چشمم همه اشک آتشین می‌ریزد

هجران تو را اگر شبی آه کشم           خاکستر ماه بر زمین می‌ریزد

دیری است که آتش از تنم می ریزد         صد حنجره خون از سخنم می ریزد

با بار غمی که روی دوشم مانده ست           بر کوه اگر تکیه کنم می ریزد

ما ریشه ی لحظه های بی بنیادیم           ما خاک عبور نا کجا آبادیم

ما فلسفه ی گذشتن از خویشتنیم            بادیم و اسیر هرچه بادا بادیم

گزیده ای از ایرج زبردست

ای صبح ! نه آبی نه سپیدیم هنوز          در شهر امید ناامیدیم هنوز

دیدی که چه کرد دست شب با من و تو؟             در باز و به دنبال کلیدیم هنوز

شب توبه و صبحدم گناه دگری           گشتیم و نیافتیم راه دگری

از چاه به جای آنکه بیرون آییم                کندیم درون چاه، چاه دگری

چون جاده به زخم رفتن آراست مرا        یک سینه تپش نفس نفس کاست مرا

این بود تمام ماجرای من و او         میخواستمش ولی نمیخواست مرا…

تاعشق ترانه خوان چشمان غم است            راه من و تو همیشه پر پیچ و خم است

ای حسرت روزهای بی برگشتم                صد بار که عاشقت شوم باز کم است

گزیده ای از ایرج زبردست

خورشید نشانی ز چراغم نگرفت           باران خبری از دل داغم نگرفت

عمری به دلم وعده ی رفتن دادم          افسوس که مرگ هم سراغم نگرفت

در خواب چراغ تا سحر دستم بود        در خواب كلید هر چه در دستم بود

زیباتر از این خواب ندیدم خوابی          بیدار شدم دست تو در دستم بود

اینجاست كه انتها از آغاز شب است            با بهت دقیقه ها همآواز شب است

این واقعه را چگونه تعبیر كنم            خورشید در آسمان ولی باز شب است

گزیده ای از ایرج زبردست

روح سحری ، ناز دمیدن داری         مثل غزلی تازه ، شنیدن داری

ای قصه روزهای من بودم و تو           آنقدر ندیدمت كه دیدن داری

آهم كه هزار شعله در بر دارد            صد سلسله كوه را ز جا بر دارد

من رعدم و می ترسم اگر آه كشم            سرتاسر آسمان ترك بر دارد

 تا بال و پرعمر به رنگ هوس است           از اوج سرازیر شدن یك نفس است

آن لحظه كه بال زندگی می شكند           در چشم پرنده آسمان هم قفس است

گزیده ای از ایرج زبردست

ما وقت نگاه را دمی دانستیم       از دانش چشم ها كمی دانستیم

كژتابی دست ها و بی مهری سنگ           ما آینه بودیم و نمی دانستیم

در حنجره‌ام شور صدا نیست رفیق         یک لحظه دلم ز غم جدا نیست رفیق

بگذار که قصه را به پایان ببرم            آخر غم من یکی دو تا نیست رفیق