گزیده ای از لاادری
لاادری
(ناشناس، گمنام)
یاد وصال میکنم، دیده پر آب می شود
شرح فراق میکنم، سینه کباب می شود…
لاادری
فراموشم مکن چون من فراموشت نخواهم کرد
تو در من آتشی هستی که خاموشت نخواهم کرد
لاادری
به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد عجب از محبت من که در او اثر ندارد
غلط است اینکه گوید بدلی ره است دلرا دل من ز غصه خون شد،دل او خبر ندارد
لاادری
من عاشقم دیوانه ام، از خویشتن بیگانه ام او شمع و من پروانه ام، دیوانه ام، دیوانه ام
آیید و زنجیرم کنید، با عقل تدبیرم کنید وز عشق او سیرم کنید، دیوانه ام، دیوانه ام
نی نی خطا گفتم خطا، بگذار تا سوزد مرا پا تا به سر، سر تا به پا، دیوانه ام، دیوانه ام
این سینه ی پر سوز من، وین اشک شب افروز من آن شام من، این روز من، دیوانه ام، دیوانه ام
پندار را یک سو کنم، زی کوی جانان رو کنم جان را فدای او کنم، دیوانه ام، دیوانه ام
تا منزل محبوب ما، سنگ است و ره فرسنگها با سر روم ره یا به پا؟ دیوانه ام، دیوانه ام
با سر روم با سر روم، کز سر سپارانش شوم اندرز کس را نشنوم، دیوانه ام، دیوانه ام
افروختم، افروختم، آتش گرفتم سوختم تا عاشقی آموختم، دیوانه ام، دیوانه ام
چون دل اسیر نام شد، با پختگیها خام شد آواره شد، ناکام شد، دیوانه ام ، دیوانه ام
آسیمه سر، آسیمه دل، پای خرد مانده به گل عقل از تمنایش خجل، دیوانه ام، دیوانه ام
شمع شبستانم چه شد؟ سرو گلستانم چه شد؟ وآن ماه تابانم چه شد؟ دیوانه ام، دیوانه ام
آوخ که شب نزدیک شد، راه طلب تاریک شد تاریک ره باریک شد، دیوانه ام، دیوانه ام
افسانه اش تابم برد، وز اشک سیلابم برد بگذار تا خوابم برد، دیوانه ام، دیوانه ام
لاادری
آنچنان جای گرفتی تو به چشم و دل من که به خوبان دو عالم نظری نیست مرا
لاادری
خبرت هست که دلتنگ نگاهت شده ام بی قرار تو و چشمان خمارت شده ام
خبرت هست دلم مست حضور تو شده عاشق و شیفته ی زنگ صدایت شده ام
خبرت هست که باران بهارم شده ای چون پرستوی مهاجر نگرانت شده ام
خط به خط زنده گی ام پر شده از بودن تو خبرت نیست و شادم که فدایت شده ام
کاش می شد که دلم در غل زنجیر شود نفسم از نفسِ گرم تنت سیر شود
کاش یک قاصدک از تو خبری می آورد تا که این خواب منِ شب زده تعبیر شود
دانهٔ عشق تو را در دل خود کاشته ام کاش این ذرّه به دستان تو تکثیر شود
خنده هایت به بهار و لب تو شاخ نبات در کنارت چه بعید است، کسی پیر شود
پیش آن لشکر چشمان تو تسلیم و گمم کو سپاهی که در این مهلکه درگیر شود؟
من صدایت زدم و چهره ز من گرداندی حق این عشقِ خیالیست که تحقیر شود
فال من در کف فنجان و دلم در کف دست روز و شب منتظرم تا که چه تقدیر شود
لاادری
عاشقم من عطش جان تو را می خواهم بوسه از آن لب و دندان تو را می خواهم
به چه دردم بخورد ماه که در بالا هست من فقط صورت تابان تو را می خواهم
تو بگیر از دل من حال پریشانی من در عوض موی پریشان تو را می خواهم
باده یا درد به مستی نرساند ما را من فقط آن لب مستان تو را می خواهم
جانم آماده قربانی اندر ره توست چشمک ناز تو، فرمان تو را می خواهم
جان من یخ زده از درد و غم تنهایی جان به قربان تو دستان تو را می خواهم
ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺯ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻧﻨﻮﺷﯿﺪ، ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﺎ ﺩﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸّﺎﻕ ﺑﺮﻓﺘﯿﻢ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﮐﯿﺶ ﻭ ﻣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯿﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﭼﺮﺍ ﯾﺎﺭ ﺑﺸﺪ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺩﻝ ﻋﺸﺎﻕ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﺎﻕ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺳﻼﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺑﺶ ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺼﺪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﺎﻡ ﺍﺳﺖ.
از همه کس گذر کنم، از تو گذر نمی شود مشکل تو وفای من، مشکل من جفای تو
کن نظری که تشنه ام، بهر وصال عشق تو من نکنم نظر به کس، جز رخ دلربای تو
جان من و جهان من، روی سپید تو شدست عاقبتم چنین شود، مرگ من و بقای تو
از تو برآید از دلم، هر نفس و تنفسم من نروم ز کوی تو، تا که شوم فنای تو
دست ز تو نمی کشم، تا که وصال من دهی هر چه کنی بکن به من، راضی ام از رضای تو
لاادری
شمع می‌سوزد و پروانه به دورش نگران من که می‌سوزم و پروانه ندارم چه کنم..
ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ، ﺩﻝ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ
ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﻢ ﺑﺮ ﻏﻢ، ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ بر من ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ
ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ، ﺍﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ
ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﻮ ﺩﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ
ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ، ﺍﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ، ﺩﻝ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ
قدیم وقتی اشعاری را ذکر می‌کردند که سراینده آن مشخص نبود، به‌جای نام شاعر می‌نوشتند: «لا ادری»؛ یعنی «نمی‌دانم».
