گزیده ای از بتول مبشری
دلم تغییر می خواهد
دلم باران دلم دریا دلم لبخند ماهی ها دلم اغوای تاکستان به لطف مستی انگور
دلم بوی خوش بابونه می خواهد
دلم یک باغ ِ پر نارنج دلم آرامش ِتُرد وُ لطیف ِ صبح شالیزار
دلم صبحی سلامی بوسه ای عشقی نسیمی عطر لبخندی
نوای دلکش تارو کمانچه از مسیری دورتر حتی دلم شعری سراسر دوستت دارم
دلم دشتی پر از آویشن و گل پونه می خواهد
دلم مهتاب می خواهد که جانم را بپوشاند دلم آوازهای سرخوش مستان ِ بی دل
نیمه شب ها زیر پوست مهربان شب دل ای دل گفتن شبگردهای عاشق ِدیروز
دلم دنیای این روز من و ما را به لطف غسل تعمید کشیش عشق
از اول مهربان تر شادتر آبادتر حتی بگویم زیرو رو وارونه می خواهد
دلم تغییر می خواهد …
چه دورم از نفس هایت چه از تب کردنم دوری چه بیرحمانه تن دادی به این دوری مجبوری
تو را در خواب می بینم میان عطر گندم زار که می بوسی نگاهم را نه در قابی نه هاشوری
تو را در خواب می بینم شمالی می شود حالم شمال شعرهای من ! عجب احساس مغروری
ببین باران که می بارد تو از ذهنم نمی افتی چه ردی مانده از یادت چه زخم تلخ و ناسوری
بجز من با کدامین زن گناه سیب را شستی در آغوش که لغزیدی به تاکستان انگوری
صدایم کن صدایم کن حریری می شوم با تو صدایم کن به آوازی به شور ِ ساز و تنبوری
زمانی بوسه هایم را به آغوش تو می دادم ولی حالا چه ؟ دست باد عجب تصویر ناجوری
تو را چون روزهای دور پر از دلشوره می خواهم تو را نزدیک می خواهم نگو دوری و مجبوری
حالِ تنهاییِ من غمزده و طوفانی ست در دلم فاخته ای گرم مصیبت خوانی ست
به سَرم طایفه ای طبل عزا می کوبند مجلس سینه زنی در حَرَمی پنهانی ست
مِهر پاییز کجا بود در این شهر شلوغ چارفصلِ دل من در خطر ویرانی ست
مرغ آمین که به آهی لب دیوار نشست ناله سر داد که تقدیر تو بی سامانی ست
هرکه دستی به دلم زد سر ِبی مهری داشت پای هر دل زدنم کوبشِ سرگردانی ست
به سَرم هست از این شهر خودی کُش بروم که در این ورطه اگر ماند کسی قربانی ست
خالکوبی شده رفتن به همه بال و پرم مثل آن مرغ مهاجر که پَرش زندانی ست
رد شد از خلوت من هر که دلش سنگی بود سنگ بر شیشه زدن قاعده اش مجانی ست
عشق در باور من آبی آرامش نیست خط به خط مثنوی درد عجب طولانی ست
وقت باران به همه شهر خبر خواهم برد مرگ در آینه ها فاجعه ای انسانی ست
کو هوایی که کمی شعر وُ نفس تازه کنم تا تَوهم نزنم یوسف من کنعانی ست
سدر وُ کافور دوایی ست بر این خاطر تنگ مرگ در می زند ُو سَفسطه نافرمانی ست
دوباره ای …هنگامه ی پاییز
کوبش=کوفتن.کوبیدگی.
دل به تو دادم که به خونش کشی دق بدهی تا به جنونش کشی ؟
دل به تو دادم که فریبش دهی کوهی از اندوه نصیبش دهی ؟
دل به تو دادم که حرامش کنی ؟ آهوی در بند به دامش کنی ؟
دل به تو دادم که بسوزانی اش جامه ای از درد بپوشانی اش ؟
دل به تو دادم که هوایی کنی بال و پرش چیده و راهی کنی ؟
دل به تو دادم که خرابش کنی تشنه به آغوش سرابش کنی ؟
دل به تو دادم که زمین اش زنی خرمن آتش به یقین اش زنی ؟
دل به تو دادم که تمامش کنی خون جگر در می و جام اش کنی ؟
دل به تو دادم که چنین باختم شعله ی سوزان به خود انداختم
پس بده این خون شده ی خسته را این صدف خالی و بشکسته را
نیست دگر در صدفش دانه ای سنگ شده در کف دیوانه ای
های …دل ها
های ……. دل های قشنگ دل به سودای دلی خوش نکنید
به هوای هوسی بی فرجام حال تنهاییتان بیهده ناخوش نکنید
من به این آتش سوزنده بسی سوخته ام به نگاهی پرافسون و فریب
روزگاری من هم چشم رویا و غزل دوخته ام
او که میگفت تو را میخواهم هرزه دل هرزه سری بیش نبود
دل هرجایی و اهریمنی اش مایه ی دردسری بیش نبود
های ….دل های بزرگ بگریزید ز خون خواری گرگ
حیف بارانی نیست که ببارد شب و روز و هنوز
از دل ابری و طوفانی چشمان شما ؟ حیف آهو که اسیر نفس مار شود
به خدا مایه ی درد است که گلپونه گرفتار شود دیرگاهیست هوا مسموم است
دل
دل نوشتم دل نوشتم میخری ؟ حال رسوای دلم را می بری ؟
دل نوشتم تا دلت شیدا شود مست و بی پروا ی این لیلا شود
دل نوشتم تا سراپا دل شوی موج دریای مرا ساحل شوی
دل نوشتم دل نوشتم دل بخوان شعر دل کوکی از این شاعر بخوان
باز می کوبد سرم را یاد تو وای از آن احوال بادا باد تو
همچنان بی بندوباری یار من ؟ دیگری را دوست داری یار من ؟
یار گقتم ؟ همچنان ایام دور های دلتنگم به آن سودا و شور
رسم چشمانت هوس بود و بلا وای از آن ویرانی بی انتها
دل نوشتم لیک ویران شد دلم یادم آمد دل پریشی بی دلم
شعر تلخی شد عجب دل قصه ای یادی از عشقی فریبی غصه ای
پاره کردم دست خط دل نویس دفترشعرم به اشکی تازه خیس ….
ترکم کرده ای و من مثل خانه های متروکه خالی مانده ام خالی
فرسوده رو به ویرانی سالهاست یک فوج کلاغ بدون هیاهو درمن عزاداری می کنند
سیاهپوش ویلان ترکم کرده ای و صدها زمستان از من عبور کرده
زودتر از درخت ها پیر شده ام بی آنکه جوانی کرده باشم
ترکم کرده ای این روزها ساعت شماطه داری در سرم مدام زنگ می زند
و خاطره ها را بیدار می کند روزهای بارانی کوچه های خاکی خیس
دستی که دری را باز می کند پایی که دری را می بندد
ترکم کرده ای بی آنکه پیراهنم فراموشی گرفته باشد
یا چترم یا دستگیره درهای این خانه هنوز در فکر گلدان روی این میز
دستی رز قرمزی عطر لطیف گلایولی چرخ می زند
و دستی بر شیشه های بخارگرفته می نویسد ای بی تو ماندن
حکایت ذره ذره مردن من تو تو ترکم کرده ای
از من دوری خیلی دور اما من تو را همین جا قاب گرفته ام
کنار شعرهایم دست هایم ارغوان هایم کتاب هایم
و تنهایی ام که بی تو هر روز وسیع تر میشود
از من دوری خبرش را دارم مدل سیگار کشیدنت عوض شده
و شکل لبخندت رنگ بارانی ات حتی بوی سرد ادوکلن ات
و من چقدر کلافه ام از بس به مرد جدیدی فکر کرده ام که لباسهای تو را می پوشد
شکل تو راه می رود و می خواهد دستهایش را هنگام حرف زدن
مثل تو تکان بدهد راستی از آنجا که هستی بهار رد می شود؟
باران می بارد؟ گل های لاله عباسی صورتی کوچه های بن بست
خیابان های خیس ترانه های قدیمی تو را بیاد چیزی یا کسی نمی اندازد ؟
دلم را سپردن به تو ننگ بود تو جنس دلت اهن و سنگ بود
دل ناکست قصد تاراج داشت خیال فزون خواهی و باج داشت
من ساده دل زود رامت شدم اسیر دروغ کلامت شدم
به پایت دلی پاک انداختم چه حاصل از این عشق ….من باختم
چه بیهوده در پای دل سوختم از ان اتشی که خود افروختم
گمان برده بودم که یار منی خراب دل بیقرار منی
ندانسته بودم که بی ریشه ای که بازیگری یا هنرپیشه ای
کنون رفته ای با کسان دگر برو سهم تو ناکسان دگر
تو روباه مکار حیلت گری کنون مکر کن با دل دیگری
گفتم که در پناهت آرام گیرم ای عشق در خلوت خیالت فرجام گیرم ای عشق
گفتم که با نگاهت شیدا و مست گردم گفتم ز آبرویت من نام گیرم ای عشق
گفتم که از سر مهر راهم دهی به کویت شاید ازآن جفاکار من کام گیرم ای عشق
حالا که چون اسیری افتاده ام به دامت دانستم از دویدن سرسام گیرم ای عشق
بی همسفر پیاده در جاده های احساس اما نخواهم از تو ….آرام گیرم ای عشق
صیاد کجایی تو کجایی تو کجایی صید تو اسیر است به این دام جدایی
روزی سر راه دل او دام نهادی حالا که اسیرت شده پس دور چرایی
آهوی پریشان تو در بند اسیر است خو کرده به این دام اگر دام بلایی
قانون شکار ست و یا حیله ی صیاد آغاز کنی صید وّ سپس رخ ننمایی
امروز خبر نیست دگر از تو وّ از دام شاید که نشستی سر کویی به هوایی
هرجا نگرم وسوسه ی دانه و دام است عبرت نشود حال مرا مرغ صدایی
صیاد ستمگر دل آهوی تو خون است جا مانده به دستان تو با تیر جفایی
برگرد رها یش کن از این دام بلا خیز صیاد کجایی تو کجایی تو کجایی……
دل بی بته مبادا که صدایش بزنی بروی خار شوی سر به هوایش بزنی
دست و پا می زنی ای دل که بسویش بدوی تا مگرمن شدن از ما و شمایش بزنی
دل بی بته نرو در پی آزار نباش رام شو پرسه نزن گوش بده هار نباش
پشت پا خورده ی عشقی که چنین خون شده ای او تو را پس زده یکسر پی تکرار نباش
دل بی بته نگو وقت قماری دگر است دست او رو شده همبازی یاری دگراست
زنگ تفریحِ دلش بودی وُبس قصه تمام اسب وحشی تو در بند سواری دگر است
دل بی بته مرا این همه درگیر نکن پیراندوه شدم بیشترم پیر نکن
گفته بودم که سَرعاشقیم خورده به سنگ بس کن این غائله را فرصت تقریر مکن
گوربابای تو دل ! من نفسم تنگ شده جان من خسته از این خودزنی و جنگ شده
سر جدت بنشین یا که نه اصلا بتمرگ رفتنی رفت .. دلش ؟ سنگترین سنگ شده
دوباره امشب آمدی که بغض بالشم شوی که شعله ور کنی مرا لهیب سرکشم شوی
کنار تخت و بسترم به من بگو چه می کنی چرا سرک کشیده ای که میل شورشم شوی
پس از تو از شراب من کسی پیاله ای نخورد کسی به جز خیال تو مرا به خلوتم نبرد
از این اتاق همهمه کسی عیادتی نکرد مسیر هر مسافری به مقصد تنم نخورد
نمی شود نمی شود که شب به شب خطر کنی به اشک وا دهی مرا به گریه جان بسر کنی
بیای وُ باز گم شوی به غم حواله ام دهی من ِنفس بریده را مدام دربدر کنی
گذشته از گناه تو به پی نوشت سال ها مرا به عمد خط زدن گذشتن از مجال ها
تو در کنار دیگری دچار جرم خانگی و سهم بیکسی ِمن خیال با محال ها
برو دوباره هم برو به بسترش گناه کن تو خوب زخم می زنی دوباره اشتباه کن
دوباره رختخواب او به آتش جنون بکش برو به داغ بوسه ها تن وُ لبش سیاه کن
چه حس تلخ مبهمی به جان امشبم گرفت بهانه شد عبور تو ببین مرا غم ام گرفت
چهار فصل عاشقی تداعی گذشته شد بین دوباره عاصی ام جنون امشب ام گرفت …
