بلرزیم یا نلرزیم ؟ مساله این است!

شوخی لرزه‌ای

بلرزید بلرزید، در این لرزه بلرزید                         در این لرزه چو مردید، همه شاد روانید

 نلرزید نلرزید، و زین مرگ نترسید                                 کز این­خاک­برآیید و براین خاک بگردید

 بلرزید بلرزید، ازین ریشتر  بپرسید                  که­این­خانه خرابست و شما همچو اسیرید؟

    کمی پناه بگیرید، پی گوشه دیوار                           چو سقفها بشکستند،  همه خرد و خمیرید

بلرزید بلرزید، به  پیش خس­و خاشاک                        بر لرزه چو مردید، چه دارا چه ندارید

   نلرزید نلرزید، چرا دلهره دارید؟                                    چو زین بدن برآیید، همه آرام جانید

 بلرزیم­ یا نلرزیم؟که­ترسش خود مرگست               همه ­زندگی ­این است، پس­ نلرزید و نپرسید

اصل شعر مولانا

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید                 در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید                              کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید                  که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان                 چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا                    بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید

بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید                          چو زین ابر برآیید همه بدر منیرید

خموشید خموشید خموشی دم مرگست                هم از زندگیست اینک ز خاموش نفیرید

دراین شام مهتاب

با بی‌کسی خو می‌کنم

قَسَم به مویت، قَسَم به عشقت

قسم

زِ فراقِ خانه­ سوزت، غمِ سینه­ سوز دارم ، گُلِ ­من!­ قَسم­ به ­عشقت، که نه شب، نه روز دارم

به تو ای فرشتهِ من، گُلِ من، تَرانهِ من! که جدائی از تو باشد، غمِ جاودانهِ من

به غَمت، غمِ عزیزت، غمِ‌مهربان و گَرمَت ، که به کوچه­ کوچه رگ­ هایِ دلم، چو خون دویده

چو تو در بَرَم نباشی، غمِ بی­شُمار دارم، تو بدان، که با غمِ تو، غمِ روزگار دارم

به شبی که تکیه دادی، سَرِ خود به شانهِ من ، به دمی که پا نهادی، به فضایِ خانهِ من

اگرم بهانه ­ای­ هست برای زندگانی، گُلِ­ من، قَسم به­ مویت، توئی آن بهانهِ من

گُلِ­ من! تو را نه اکنون،  همه عمُر می­ پرستم

بی تو از آن کوچه گذشتم

بی تو مهتاب

هنوز دیر نیست،

هرچند از بار غمت خمیده شده ام،

هرچند از گریه های خونبارم، قلبم پژمرده شده،

هر چند از بغض همیشگیم، دیگر نای سخن ندارم،

اما تو میتوانی، میتوانی دوباره ایلو شوی،

در خود انقلابی کنی. نه، نیازی به گذر از “انقلاب” نیست،

کافیست “نظری” با چشم دل به آن “کوچه” کنی.

“من” دوباره “من” خواهم شد و “تو” همان فرشته ناجی.

ایلو! من با خیالت دلخوشم

زنده بودن کافی نیست، زندگی باید کرد، و برای زندگی کردن دو قلب لازم است.

دو قلب لازم است

برایِ  زیستن  دو قلب لازم است، قلبی که دوست بدارد ، قلبی که  دوستش  بدارند، قلبی که هدیه کند،

قلبی که بپذیرد، قلبی که  بگوید،  قلبی که جواب بگوید. قلبی برای من ،

قلبی برای انسانی که من میخواهم،  تا انسان را  در  کنارِ خود حس کنم.

دریاهایِ چشمِ تو خشکیدنی است، من چشمه یی زاینده میخواهم،

پستان هایت ستاره هایِ کوچک است، آن سویِ ستاره من انسانی میخواهم.

انسانی  که مرا  برگزیند، انسانی که من او را  برگزینم، انسانی  که به  دستهایِ من نگاه  کند، انسانی که  به دستهایش  نگاه  کنم،

انسانی در  کنارِ من،  تا  به دستهایِ انسان نگاه کنیم،انسانی در کنارم،آینه یی در کنارم، تا در اوبخندم ، تا در او بگریم.

من  امیدم  را  در  یأس  یافتم، مهتابم را  در شب، عشقم را  در سالِ بد یافتم و هنگامی كه داشتم خاكستر میشدم،  گُر  گِرفتم !

زندگی  با من كینه داشت، من به زندگی لبخند زدم ،  خاك با من دشمن بود ، من بر  خاك  خُفتم.

من در ظلمتم،     بدان  خاطر  که کسی  به عشقِ  من  نسوخت،    من تنهایم،      چراکه هرگزکسی من را  به جانبِ خود نخواند.

عشق‌های معصوم،    بی ‌کار و  بی انگیزه‌اند،     امیدِ درودی نیست،     امیدِ نوازشی نیست

مرهمِ  زخم هایِ کهنه ام،       کنجِ  لبانِ  توست !   …..   بوسه نمی خواهم،     چیزی   بگو …

داغ پاینده

داغ پاینده که گویند این است

هرچه  ظاهر  به دهان مسکوتیم   به درون دل همه آتش، همه تن فریادیم

لحظه ­ای  نیست  نباشی  در  یاد    باد یادت به گرامی، چه به دل مغمومیم

پسرم، عزیزِ ما  بر خاک است         ما  چه  گوییم جُز آهی، همگی بر  بادیم

غمِ تو  ریشه غم­ هاست  به دل               ما  زِ  دنیا  و جهان   دل­گیریم

 همه غم­ های دگر روبنایی­ است برآن   بی ­جهت از طُرُقی در صدد جبُرانیم

سازش به خیال است، عزیز از دست رفت      ای دریغا،  همه دیگر به رهِ خُسرانیم

داغِ پایندهِ  پیمان  که  گویند  این است      ماکه دیگر بگسستیم، همه دَم درسوگیم  

دلم گرفته برایت، نازنینم

ایلویی لیلایم  دوباره قسمت آن غریبه شد   …   عشقِ بزرگم آه  چه آسان که حرام شد

اول دلم فراقِ تو را سَرسَری گرفت  …  و آن زخمِ كوچکِ دلم، آخر جُذام شد

نازنینم، رَنجش از  دیوانگی هایم خطاست      …  عشق را همواره  با  دیوانگی  پیوند هاست

شاید اینها امتحانِ ماست  با دستورِ عشق … وَرنه  هرگز  رَنجشِ معشوق  را  عاشق  نخواست

بی‌تو به سامان نرسم، ای سَر  و  سامان،  همه تو  … ای به تو زنده  همه من ، ای به تنم جان،  همه تو

من که به  دریاش زدم،   تا چه  کُنی با دلِ من    …  تختِ تو  و  ورطهِ تو،  ساحل و طوفان   همه  تو

تشویشِ  هزار  « آیا»،  وسواسِ هزار «امّا»    …    کوریم و نمی‌بینیم ،   وَرنه   همه     بیماریم

من  راهِ تو را    بسته ،  تو راهِ  مرا  بسته     …   امیدِ رهایی  نیست   وقتی  همه     دیواریم

روشنانِ چشم هایت کو؟  ایلویِ شیرینِ من! …  تا  بیافروزی چراغی در شبِ سنگینِ من

می شوم  بیدار  و می بینم کنارم  نیستی     … حسرتت سر می گذارد ،  بی تو بر   بالینِ من

در  اولین  دیدار  ھم  بویِ  جنون  آمد  زِ تو      …     وقتی  نشستی  اندکی  نزدیک تر ، دیوانه  جان

گفتیم تا  پایان بَریم، این عشق را با  یک سفر   …  عشقی که ھم آغاز شد   با   یک  سفر ،  دیوانه  جان

همواره عشق   بی خبر از راه مي رسد         …       چونان مسافری  که  به ناگاه مي رسد

«دلم گرفته برایت»  زبانِ سادهِ‌ عشق است   … سلیس  و  ساده   بگویم:  دلم  گرفته   برایت !

ترسم  به نام  بوسه،   غارت كُنم  لَبَت  را   …    با  عُذرِ   بی قراری،   اين  بهترين   بهانه

تَرسم  بِسوزد  آخر،   همَراهِ من  تو  را  نيز    …   اين آتشی  كه  از  شوق،  در مَن  كِشَد   زبانه

شعر من  از  قبيلهِ خون است،    خونِ من  … فواره از دلم زد و آمد كلام شد

بعد از تو  باز  عاشقی  و  باز ،     آه نه  !   …      اين داستان  به  نامِ  ایلو اينجا   تمام  شد

خسته‌ام ولی خوبترین حادثه میدانمت

خسته‌ام – ولی خوبترین حادثه میدانمت

خوبترین   حادثه   میدانمت                          خوبترین  حادثه  میدانی اَم

منم آن  پیمانِ  دلخون  که فقط خرجِ تو کرد              هَستی و عاطفه  و عشق و  وجودِ خویش  را

مادرَم   بَعدِ تو  هِی حالِ مرا  می‌پُرسد                                        مادَرم تاب  ندارد  غمِ  فرزندش را

قلبِ من موقعِ اهدا  به تو ایراد نداشت                          مشکل از توست  اگر  پسزده   پیوندش  را

منَم آن   مَردِ   سیهروز  که  در آخرِ عُمر                        بینِ  موهایِ  تو   گُم  کرد   همه عُمرَش  را

دل‌خسته، سویِ خانه، تن­خسته می‌کِشم                     آخ، که زین حصارِ دل‌آزار خسته‌ام

بیزارم از خموشیِ تقویمِ رویِ میز                                  وَز دنگدنگ ساعتِ دیوار خسته‌ام

از او که گفت: یارِ تو هستم؛ ولی نبود              از خود  که بی‌شکیبم و  بی‌یـار،  خسته‌ام

تنها  و  دل‌گرفته،   بی‌زار و  بی‌امید                         از حالِ من مپُرس، که بسیار خسته‌ام

پُر­نقش­تر از فرشِ دلم بافته‌ای نیست                         بَس که گِره زد  به  گره  حوصله‌ها را

ما تلخیِ  نَه گفتن­مان  را که  چشیدیم                     وقت­است بنوشیم از این  پس  بله‌ها‌  را

یک بار هم ای­عشقِ­من، از عقل میاندیش                             بگذار که دل­حل بکُند مسئله ­ها را

یک عمُر دور و تنها،  تنها  به ­جُرمِ این که              او سرسپرده میخواست ، من دل­سپرده بودم

مرا یك شب تحمّل كن، كه تا باور كنی ایدوست،                        چگونه با جنونِ خود  مُدارا   میكنم  هر شب

چنان دستم تُهی گردیده از گرمایِ دست تو،               كه این یخ كرده را از بی كسی،  ها    میكنم هر شب

دلم فریاد   میخواهد،   ولی  در  انزوایِ   خویش ،                     چه  بی  آزار  با  دیوار نجوا  میكنم   هر شب

كجا  دنبال مفهومی  برایِ عشق میگردی؟                    كه من این  واژه  را  تا  صبح  معنا  میكنم  هر شب

فقط  وقتی  بگویید  دوستت  دارم که:

فقط  وقتی  بگویید  دوستت  دارم که:

 که  واقعاً دوستش داشته  باشید،  که  بپذیرید میخواهید باقیِ  زندگیتان  را در کنارش  بگذرانید،

به  همهِ دوست و آ شنا و فک و فامیل و غریبه های توی خیابان  نشانش  بدهید،  

از در  کنارش بودنش افتخار کنید و  دستش  را  بگیرید  و  دنیا  را    بگردید.

فقط  وقتی  بگویید  دوست  دارم که تک تکِ سلول هایِ جسمتان  او را بخواهد و فریاد  بزند.

فقط  وقتی  بگویید  دوست  دارم که چشمانتان ، لبریز از عشق باشد، که با شوق برای او نفس بکشید.

فقط وقتی بگویید دوست دارم که آماده دادن و گرفتن مهر و محبت بی قید و شرط باشید .

فقط وقتی بگویید دوست دارم که او را همانطور و همین الآن که در واقعیت هست پذیرفته باشید،

نه اویِ فرضی و ایده آلی را، نه اویِ به شرط این آن را، و نه با کاشکی ها    و امّا  و اگرها،

و نه چون  تنهایید.

فقط وقتی بگویید دوستت دارم که بالغ و عاقل و بزرگ شده باشید.

آخر عزیزِ گُلم! بدان که  همین دو کلمه ساده،  خروارها  تعهد  و  مسئولیت  دارد.

فقط وقتی بگویید دوستت دارم که معنایش را بدانید، هم معنایِ خودتان  را و هم معنایِ زندگیتان را.

فقط به کسی بگویید دوستت دارم که بودنِ در کنارش،  با  ارزش  تر از  تنها  بودن  باشد،

و گرنه این دوستت دارم ها،  بویِ  تلخِ   تنهایی  و  جدایی  می دهد.

از طرف  ویرانه ای  می سازی  و خراب آبادش  میکنی،  ظلم میکنی!

 عزیز،  تنهایی اَت را ارزان نفروش،  به لبخندی،   به نگاهی،  به حرفی، به …

از  کسی حاشا ندارم

از  کسی حاشا ندارم …

از کسی حاشا ندارم

منکه  هم  پيمان ام و   هم  پيمانِه عشق ام، 

من پُرِ از حِسّم و  احساس،  پُرِ از عشقم و  عاشق،  ولی معشوق  ندارَم !

من که مَستم، مَستِ  بی باده و نوشم،

مَستیَم مایهِ  رُسوایی و خِجلت درکلامِ پندگویانِ پاره اندیش؛  ولیکَن   مِی   ندارَم!

من که سوختم در دل ، به خاکستر  هم نِشستَم؛

پس چه باکَم که بسوزد، هم زبانَم، هم که کامَم، ولیکَن خورد و خوراکی  ندارَم!

من که با  مومویِ یارَم بَسته ای پيمان ببستَم؛ بلکه نقشِ عشقِ او را بَر  دلم باقی  گُذارَم؛

تا  ابَد شیدا بمانَم، تا  اَبد  با  عشقِ  او  عاشق   بمانَم.

من كه مجنونم ولى ليلا ندارم، من كه فرهادم ، شيرينم ، ولیکن  زَهركامَم،  شوربختِ شيرين اَم،

ويرانه دلی  در کویِ عشقم، شايد هم ديوانه اَم، ولی  زَنجير  ندارَم؛  شایدَم دارَم و خود خبر ندارَم!

گفته اَندم عشقِ پیمان از رنگِ مولاناست  به خورشيدَش؛

شایدَم باشد ولیکن  هر چه باشد، هر چه باشم،

عاشقی بیچاره اَم، من  دِگَر کتمان  ندارَم، وَز  کسی حاشا ندارَم!

 از کسی ….

 عشق‌ يعنی  …

… عشق‌ يعنی … شعر و مستی

… عشق‌ يعنی …

عشق‌ یعنی‌ مهرِ بی‌ اما و اگر- عشق‌ یعنی‌ رفتن‌ با پای‌ِ سر

عشق‌ یعنی‌ دل‌ تپیدن‌ بهر دوست‌ – عشق‌ یعنی‌ جان‌ من‌ قربان‌ اوست‌

عشق‌ یعنی‌ مستی‌ از چشمان‌ او – بی‌لب‌ و بی‌جرعه، بی‌می، بی‌سبو

عشق‌ یعنی‌ عاشق‌ بی‌زحمتی‌ – عشق‌ یعنی‌ بوسه‌ بی‌شهوتی‌

عشق‌ یار مهربان‌ زندگی‌ – بادبان‌ و نردبان‌ زندگی‌

عشق‌ یعنی‌ دشت‌ گلكاری‌ شده‌ – در كویری‌ چشمه‌ای‌ جاری‌ شده‌

یك‌ شقایق‌ در میان‌ دشت‌ خار – باور امكان‌ با یك‌ گل‌ بهار

در خزانی‌ برگ ریز و زرد و سخت‌ – عشق، تاب‌ آخرین‌ برگ‌ درخت‌

هركجا عشق‌ آيد و ساكن‌ شود هرچه‌ ناممكن‌ بود ممكن‌ شود

در جهان‌ هر كار خوب‌ و ماندني‌ است‌ ردپاي‌ عشق‌ در او ديدني‌ست‌

 آری عشق‌ رمزي‌ در دل‌ست‌ شرح‌ و وصف‌ عشق‌ كاري‌ مشكل‌ست‌

عشق‌ يعنی شور هستی دركلام‌ عشق‌ يعنی شعر، مستی والسلام‌

عشق‌ يعنی ایلو

شب جشن تماشای تو و دلسوزی سیگار

تمامِ شهر  در  جشنِ  تماشایِ  تو  حاضر  شد                تمامِ شهر آن شب  در شُمار آمد،  به غیر از من

                    برایت  دستمال­ کاغذی  بودم،  ولی آیا                        کسی در لحظِه  بغضت  به کار آمد،  به غیر از من؟

چیزی که از من خواستی، جز دل­بریدن نیست             چیزی مخواه از من، که در اندازهِ  من نیست

گاهی برای  گریه کردن، بس که  تنهایی               جایی برایت بهتر از آغوشِ دشمن نیست

من  به  دنبالِ کسی بودم  که   «دلسوزی»  کند               هم­دِمم این روزها  «سیگار»  باشد،  بهتر است

گاه نفرت حاصلش عشق است، این را درک کُن              گاه اگر از تو دلم بیزار باشد،  بهتر است………

ذوب دارم می­شوم هر روز، می­بینی مگر؟                  آب دارم می­شوم هرشب، نمی­فهمی چرا؟

آنچه من پایِ بدست آوردنِ چشمت زدم                  قیدِ دینم بود لامذهب، نمی­فهمی چرا؟……

بخوان از چشم­هایِ  لالِ من، امروز شعرم را        که فردا از منِ دیوانه،   دیوانی نمی ماند …..

تبریکِ­ ایلووار­ یک­ بی ­­انصاف­ به­ یک­ بی ­­رحم

گنج من

نیش عقرب

از من مرنج گَر وسطِ دل نشاندَمت  …  سائل عزیزِ خویش به ویرانه می ­برد

« از مَنِ گدایِ محبت نَرَنج، اگَر به ویرانه می بَرمَت  …  عاشق، عزیزِ خویش را به درونِ قلبش می برد! »

دارویِ من، خیالِ محال

دلتنگم ­و ­بی­ کَس ­و یار

نصیحت جانانه

جوانترین رییس جمهور تاریخ فرانسه؛ همسرش مادربزرگ ۷ نوه است!

امانوئل ماکرون یکشنبه شب به‌عنوان رئیس جمهور جدید فرانسه معرفی شد،

او علاوه بر اینکه جوانترین رئیس جمهور این کشور است، همسری دارد که بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است.
 

امانوئل ماکرون با ۳۹ سال سن جوانترین رئیس جمهور فرانسه در تاریخ این کشور است. اما این تنها نکته جالب در مورد وی نیست.

منتخب فرانسوی‌ها همسری دارد که ۲۵ سال از خودش بزرگتر است.

بریژیت نام همسر اوست که زمانی معلم ادبیات او در دبیرستان بوده است.

وقتی امانوئل ماکرون ۱۵ سال داشت به معلمش علاقه‌مند شد.

خانواده‌اش با این رابطه مخالف بودند و حتی به بریژیت چندین بار تذکر دادند که از فرزندشان دوری کند

اما رابطه آنها همچنان ادامه یافت تا اینکه در سال ۲۰۰۷ رسماً با هم ازدواج کردند.

در آن زمان معلم ادبیات ماکرون همسر و سه فرزند داشت. اما به خاطر ماکرون از همسرش جدا شد.

تنها پسر او به نام سباستین ۲ سال از ماکرون بزرگتر است.

فرزند دومش همسن ماکرون است و در هنگام آشنایی مادرش با وی همکلاس او بوده است.

دختر کوچک بریژیت هم ۳۰ سال دارد و به عنوان یک وکیل در فعالیتهای تبلیغاتی ماکرون نقش زیادی داشت.

حالا که ماکرون در انتخابات پیروز شده بریژیت بانوی اول فرانسه لقب خواهد گرفت.

او حساسیت زیادی روی همسرش دارد و همه جا او را همراهی می‌کند.

در دوران وزارت ماکرون این همسرش بود که برنامه‌های ملاقاتش را تنظیم و در جلساتش به همراه او شرکت می‌کرد.

خانواده همسر ماکرون متمول بودند. آنها شش خواهر و برادر بودند که بریژیت کوچکترین آنها بود.

کارخانه شکلات‌سازی پدرش در شمال فرانسه بسیار معروف بود.

این کارخانه اکنون توسط یکی از نوه‌های بریژیت اداره می‌شود.

همسر ماکرون مادربزرگ ۷ نوه است. آنها پس از ازدواج تصمیم گرفتند بچه‌دار نشوند.

حالا می‌توان گفت پس از سارکوزى که با مدل ایتالیایى ازدواج کرد که از خودش ۱۰ سانت بلندتر بود،

اولاند که با بانوى اوَل صرفاً دوست بود و ازدواج نکرد، حالا ماکرون با ۲۵ سال فاصله سنی با همسرش، در کاخ الیزه خبرساز شده است.

از گله تا نوید

تو  کیستی!؟

من مست میِ دائم غم های ایلویی ­ام.    ­او که بسوزاند خرمنم و نمود رسوای عالم ام.

گم گشته ­ای کنون­ ام و بی ­کس و کار گشته ­ام.  ویلان و بی سامان، زِ کارِ خویشتن ام.

   بارِ دگر مپرس ازین دیر آشنای خانه خراب:  که ­ای پیمان!  تو کیستی؟ من نیستی ام.

بی‌خانمانم کردی

داستان دل و دلبر و دلدار

دِل به ایلو دادم و ایلو دلم را دل  ندید…دل به ایلو دل سپرد، ایلو پا از دلم کشید

دل به دنبال دلش،دلدل کنان،دلخون دل…دل زِ ایلو خواستم، ایلو دل از این دل بُرید

دل شکست و  تیره روزی شد نصیبِ  دل،ایلو!…دل در آتش سوخت، ایلو بی مهابا شد،پَرید!

حال، دِل ماند و  غم، دِلْدار و این  دِلداده، آه… داده دل این دل، ایلو مفت این دل خرید

دل شکست، ایلو بُرید و دل ز ایلوش  سوخت…دل بماند و یاد ایلو و دل بی دل شهید

در  این  چند شش و هفت، دلی را که دلم تقدیم کرد… سُرسُره می ساخت ایلو و این دلها سُرید

دل گیرد  و  جان  بخشد، آن   ایلوی   جانانه    …     ویران   چو   کند  بخشد،  صد   گنج   به  ویرانه
    دل شد  به بَرِ  ایلو ، جان رفت زِ  تن  یکسر   …     وَز عقل تهی شد سر، کس نیست  دراین  خانه
بس  زُلف  دهد  بر باد،  آن زُلفِ خَم اندر خُم   …       بس عقل  کند  غارت، آن  ایلویِ مستانه
سویم  بِنِگَر مَستان،  هوش  و خِرَدَم  بِستان  …  دیوانه  و  مَستم  کُن،  مَستم  کُن   و  دیوانه
گَه  پند  دهد  مادر،  گَه  توبه  دهد  خواهر    …    یا رب  که  مرا  افکند  در  صحبتِ   بیگانه ؟
غم  می کُشدم مُطرِب، بر  تار  بزن  دستی  …  دیوانه  شدم ایلو،  دَر   دِه   دو  سه   پیمانه
آن  منبعِ  آگاهی،  گفتا  که  چه  می خواهی ؟…   گفتم که  چه  می خواهم!؟  جانانه   و   پیمانه
پیمانه  و   جانانی،  جانانه   و   پیمانی   …   این  نَشکِندَم   پیمان، آن  از  کفِ  جانانه
پیمانه   به کف  کردم،  در  مجمعِ    بی هوشان   …   گویند  کِه ای؟  گویم:  دیوانهٔ    فرزانه
تیغ  ار  به صَدَف  ناید،  دُردانه  به کَف  ناید   …  بِشکَن  صَدَفِ هستی، ای طالبِ  دُردانه !
ای  در  دل  و  جانِ  من،   تا  چند  نهان  از  من ؟…   نشنیده کسی  هرگز: خُم خانهٔ   بیگانه
بار دگر  دُچارم شو،  روزی  دو سه  یارم شو   …   پیمان از آنِ تو بُوَد،  تا  به کی اُستُنِ حَنّانه ؟

آلوده گشت جامه، ولی پاک‌دامنم

آلوده گشت جامه، ولی پاکدامنم.

لاف زدن= ادّعای بیهوده کردن ، خودستایی کردن – پـیـر مغان= پـیــر و مرشدِ کامل، حضرت زرتشت – مـِـصـطـَبه= سـکـو ، تختـگاه – دُرد کشی= شرابخواری، شراب را تا ته سر کشیدن – شـهـبـاز= بـازِسفید، عقاب – لسان عذب= زبان فصیح و شیرین – سـوسـن= گل “ده زبان” – سـِـفـلـه= پست و فرومایه – طوق گردن شدن= مـدیـون شدن

پـیـر مغان، پـیـرِ می فروش و راهنما، پـیــر و مرشدِ کامل، قطب و مرادِ مریـدان که از مسایلی باخبر است که دیگران از آنها بیخبرنـد. باتوّجه به اینکه به پیشوایانِ زرتشتیان مغان گفته میشد. باده مغان همان شرابیست که زرتشتیان بعمل می آورند، مقصودِ شاعر از پیر مغان همان حضرت زرتشت است. خاصه آنکه حافظ احترامِ ویژه ای به ایشان قائلند. حافظ یک آزاداندیش بوده و هرگز درقالبِ هیچ مکتب ومذهبی نمیگنجیده است. او خود یک مکتب ومذهبِ خاص و منحصر بفرد است و تعریف و تمجیدِ او از کسی نشانه ارادت و حق شناسی وعلاقه به فرهنگ و آیینِ آبا و اجدادیست.

بیش از چهل سال است که من به دروغ ادّعـا می‌کنم، که نوعی شکسته نفسیست، که از کوچکتـرین خدمـتـگـزارانِ پیرِ مغان هستم، در حالی که نمی توانم اعمال و رفتارم را مطابقِ خواستِ او تطبیق دهم .

به لطف و مرحمتِ پیرِ می فروش (حضرت زرتشت) ساغر و پیمانه من هرگز ازشرابِ صاف و ناب خالی نگردید. امِا ساغـر در اینجا کنایه از دلِ شاعر است که همواره به برکتِ عنایاتِ پیرِ، از شرابِ آگاهی بخش خالی نبوده و تاریکی هایِ دل و جانش را روشن نموده است. به میمنتِ راهنمایی هایِ آن حضرت و محبت هایِ بی دریغِ او هیچگاه دل من از معرفت و حقیقت خالی نشده است.

پـاکـبـاز: پاک باخته، و به کسی گفته می‌شود که تمام دار و نـدارش را یکباره ببازد، به سالکی گفته می‌شود که همه‌ هستی‌اش را فدای معشوق کند .

مـِـصـطـَبه: سـکـو، تختـگاه، در میکده ها و قهوه خانه های قـدیـم سکوهایی می‌ساختند و روی آن را برای نشستنِ میگساران و مشتریها فرش می‌کردند. مثل قهوه‌خانه های امـروز، بعضی از این سکوها و تختــها بلندتر و جایـگـاهِ افراد خاص و پهلوانان بـوده که به آن صـدر مـِصطبه می‌گفته‌اند. مـیـکـده؛ محلِّ راز و نیازِ سالکان طریق معرفت و محفل و مجلسِ رندانِ عارف است . درسایهِ مقامِ والایِ عاشقی که بدست آورده ام و به لطف و برکتِ همراهی، همدلی و همنواییِ رنـدانِ پاکباخته، همیشه در میکده‌ِ معرفت جایگاهِ مخصوص و مرتبهِ بالایی داشته‌ام .

دُردکشان همان رندانِ پاکباخته ای بودندکه هر چه داشتند هزینه‌ شراب می کردند و دیگر پـولی برایشان باقی نمی ماند و از همین رو در میکده ها پرسه می زدند و دُردِ تهِ جام ها را جمع می‌کردند و می نوشیدند. به شرابخواریِ من و طرزِ اندیشه و جهان بینیِ من گمانِ بـدمـبـر، من رِندم ، شاید ظاهر آلوده و گناهکاری داشته باشم. لیکن باطنِ پاکی دارم. من سالکِ راهِ عشقم و هر چه که پیر مغان فرماید، آن کنم و از سرزنشِ دیگران نیاندیشم.

در قدیم، پادشاهان شهباز را دست آموز و برای شکار تربیت می‌کردند، روی مچ دست چپ پاشاه دست‌بندی چرمی می‌بستند که نـشیـمن‌گاهِ شهباز بـود. من درنزدِ پیرِمغان جایگاهِ ویژه ای داشتم، نمی دانم چرا اینگونه رقم خورد….؟ این چه وضعیتی است که پیش آمده و تـمـایـل و آرزویِ رسیدن به نشمین‌گاه اصلی و مسکنِ مألوف را از یـادم برده‌اند؟ دست پادشاه کنایه از نزدیک بودن، همدم و همنفس بودن با پیرِ مغان است.

 سـوسـن: نام گل است، چون پنج کاسبرگ و پنج گلبرگ دارد و کاسبرگها به رنگ گلبرگ هستند به گل “ده زبان” نیز مشهور شده است . بسی مایه‌ِ ستم و جفاست که شاعرِ شیرین زبانی همچون من در این شرایط قرار گرفته ام. گویی که بلبلی را در قفس زندانی کرده باشند و اجازه آوازخوانی را از او بگیرند. سوسن نیز با اینکه ده زبان دارد، خاموش است و قادر به بیانِ احساساتِ درونیِ خویش نیست. من هم ناگزیرم ساکت باشم و نمی توانم آنچه را که در دل دارم واضح بیان کنم.

 “خیمه برکندن” : کوچ کردن و سفر کردن همراه بادل کندن است. شاعر از شرایطِ حاکم بر شهر ِخویش و اوضاع و احوالِ جامعه، دلشکسته و دلگیر است، به حدّی که قصد دارد با همسفری همدل و همفکر، مهاجرت کرده و در جایِ دیگری رَحلِ اقامت بیافکند. اوضاعِ فارس به کامِ فرومایگان است . کجاست همسفرِ هم رأیی که با همراهیِ او از این دیار کوچ کـنـم .

 “قدح کشیدن به زیر خرقه” : جام و ظرفِ شراب حمل کردنِ پنهانی تحتِ پوششِ خرقه. می‌دانیم که خرقه‌ِ زهد که اسباب و وسیله ریا و تظاهر بوده، در نظرگاهِ حافظ بسیار ننگ آور و کثیف است . در اینجا خطاب به خودش می‌فرماید: ای حافظ تاکی به زیرِ خرقه، پنهانی شراب حمل می کنی؟ این کار ننگ است، پلیدیست وشیوه شیّادان است. به عبارتی به دَر می‌گویـد تا دیـوار بشنود . ناگزیرم برخلافِ میلِ قلبی، من نیز همانندِ ریاکاران و سالوسان، ظرفِ شراب را زیر خرقه پنهان ‌کنم و ریاکاری کنم و عقایدم را نتوانم ابرازکنم.

خواجه: خواجه جلال الـدین تـورانـشاه از وزرایِ شاه شجاع و از ممدوحانِ حافظ است و حافـظ بسیار به او علاقه‌مند بوده است. شاعر خود را تهدید به افشاگری کرده و می گوید: اینبار در بزمِ خواجه تورانشاه، همانندِ گذشته پرده پوشی و پنهانکاری نخواهم کرد. بی ریا ابراز عقیده خواهم نمود و ضمنِ پوزش از پیرِ مغان از سرزنشِ دیگران اِبایی نخواهم داشت.

 مـَنْ یـَزیـد : مخفّفِ “هـَلْ مـَن یـَزیدُ”است. آیا کسی هست که برقیمتِ پیشنهادی بیافزاید؟ این عبارت در مـزایـده و حراجِ یک کالا به کار می رود. از آنجا که تـورانـشـاهِ فرخنده پی و سعادتمند، در احسان کردن و بخشش همیشه دستان گشاده ای دارد و از همگان در اینکار برتر است و نیز برای دانش و معرفت ارزشِ بیشتری قائـل می‌شود، با لطف و عنایاتی که در حقِ من کرده، مرا مطیع و فرمانبرِ خودش کرده است.

فرزانگی عاشق

ایلو! مرا به راه آوردی و خود در رفتی

آفرین بر باد باد

یاد باد ایلو کو مرا هرگز نگوید یاد باد…کی رود از یادم آنکش من نمی‌آیم بیاد

آه از آن پیمان شکن کاندیشه از آهم نکرد…داد از آن بیدادگر کز سرکشی دادم نداد

هزاران رخنه، هزاران درد، و شمع بالین 

سلطانی عالم، طفیل عشق

نفرین نامه

غولی به نام مردم و حرف مردم!

o       دردِ انسانِ قرنِ ٢١، دردِ تنهایی ست

o       گفت و گو: فرایندی است كه در آن فهم متقابل صورت می گیرد.

o       نوشتن اینكه توی فكرت به سرعت نور چیا می گذره و هرلحظه چیزی در اون نقش می بنده،كار آسونی نیست.

        و سخت تر از اون، ربط دادن این افكار به هم دیگه ست، وقتی می خوای با كسی غیرخودت اونها رو درمیون بگذاری

o       اما ما باید تمرین كنیم افكارمون رو به هم انتقال بدیم.

o       بزرگترین اشتباهِ رابطه ای بشر در تاریخ این جمله ها بوده:

i          خودش باید می فهمید،

ii        خودت باید بفهمی،

iii      من بگم كه فایده نداره!

یا از اون بدتر،

iv     من بگم، كیه كه بفهمه؟!

o       چرا!؟

o       به قول دوستی ،بزرگترین كشف و ابداع بشر زبان و خط بوده، چون نیازی نیست تا با دود به هم علامت بدیم!

{نگاه کنید به: زبان و گفتوگو – زبان – گفتمان }

o       ما باید حرف زدن باهم رو تمرین كنیم،

حرف زدن اون چیزی نیست كه همه ما به اشتباه می پنداریم اون رو بلدیم!

حرف زدن های ما مونولوگ یا تك گویی  Monologue است،

در حالی كه اون چیزی كه ما و روابطمون رو نجات می ده گفتگو یا دیالوگه Dialogue !

o       ابوالحسن خرقانی جمله ای داره كه می گه:

جنگی كردم با خود كه هرگز صلح نكنم، و صلحی كردم با دیگران كه هرگز جنگ نكنم!

و اگر همه ما این جنگ رو با خودمون بكنیم،تاكید می كنم:

همه ما،تك تكمون!

به جایی می رسیم كه هم با خودمون در صلحیم،

 هم با دیگران،

و بودن در این مسیر وظیفه  ماست،

نه یك گزینه برای ما!

o       تو متروی ٧ صبح، توی قطار، بین جمعیت ایستاده بودم و تو گوشم این آهنگ می خوند…

 لارا فابیان Lara Fabian  بود كه فریاد می زد: I close my eyes and I find a way*

o       با خودم فكر كردم آره!

همیشه برای یافتن راهِ درست، احتیاجی نیست که چهار چشمی همه رو بپاییم،

گاهی واسه یافتن مسیر باید چشم هامون رو ببندیم!

ببندیم رو خطاهای عزیزانمون، رو خطاهای خودمون!

باید خیلی توان چشم پوشی كردن های به جامون رو بالا ببریم.

o       ما امروز بیش از هرچیزی نیاز داریم دوست بداریم و دوست داشته بشیم!

         و این محبت بین آدم ها تنها از طریق شناخت حاصل می شه

         و شناخت از طریق گفتگوهای شفاف و رسا!

o       درد انسان امروز، آب از تهِ چاه درآوردن و یخ تو حوض شكوندن و با اسب و الاغ سفر كردن و مرگ بر اثر هزاران بیماری ناشناخته نیست!

o       درد انسان امروز ناشناخته موندن دنیای درونش، حتی برای نزدیك ترین كسان زندگیشه!

o       درد انسان قرن ٢١، تنهایی ست!

o       باید برای التیام این درد از یادگیری گفتگو شروع كرد

نگارنده: هدی

تلگرام # پسته های سربسته

*I don’t know where to find you
I don’t know how to reach you
I hear your voice in the wind
I feel you under my skin
Within my heart and my soul
I wait for you
Adagio

All of these nights without you
All of my dreams surround you
I see and I touch your face
I fall into your embrace
When the time is right I know
You’ll be in my arms
Adagio

I close my eyes and I find a way
No need for me to pray
I’ve walked so far
I’ve fought so hard
Nothing more to explain
I know all that remains
Is a piano that plays

If you know where to find me
If you know how to reach me
Before this light fades away
Before I run out of faith
Be the only man to say
That you’ll hear my heart
That you’ll give your life
Forever you’ll stay

Don’t let this light fade away
Don’t let me run out of faith
Be the only man to say
That you believe, make me believe
You won’t let go

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

o       علم مجموعه چیزهایی است که «می دانیم که می دانیم» و همچنین چیزهایی که «می دانیم که نمی دانیم». o       خرافه آنجاست که واقعاً «چیزی را نمی دانیم ولی به غلط فکر می کنیم که می دانیم». o       ابن سینا  عشق را اینچنین تعریف می کند : «عشق عبارت از مرضی است وسوسه ای و به مالیخولیا شباهت دارد. سبب این بیماری آن است که انسان فکر خود را به کلی به شکل و تصویرهایی مبذول می دارد و در خیالات خود غرق می شود، و شاید آرزوی آن نیز در پدید آمدن بیماری کمک کند o       بارها این جملات را از عشاق شنیده ایم: i          نمیتوانم عاشق او نباشم ii        این احساس از خود من قویتر است iii      یکباره عاشقش شدم iv     او در نگاه اول عشق من شد» و …        اندوه عمیق و اساسی که واکنش نسبت به از دست دادن شخص مورد علافه می باشد، بطور مشابه شامل : i          وضعیت فکری دردناک، ii        فقدان علاقه به دنیای بیرون، iii      عدم توانایی در توجه به موضوعات عاشقانه و محبت آمیز iv     دوری جستن از هرگونه فعالیتی که با افکار و عقاید او ارتباطی ندارد. o       در غم و ماتم از دست رفتن معشوق، دنیای فرد خالی می شود . o       در افسردگی خود یا منِ درون ضعیف می شود. o       فرد معیار خویشتن یا خودِ درون را به گونه ای بی ارزش معرفی می کند، که نه موفقیتی را تجربه می کند و نه خشنودی را. o       خودش را ملامت می کند، o       به خودش تهمت می زند، o        انتظار این را دارد که تنبیه شود، o       قبل از هرکس خود را ملامت می کند. و این در واقع همان ملامت هایی است که دوست داشته دربارۀ عشق ازدست رفتۀ خود بیان کند. o       اسکیزویید می ترسد عاشق شود، چون شک دارد نکند این عشق مسموم باشد و خرابی به بار آورد. از طرف دیگر نمی تواند عاشق شود چون برای عاشق شدن باید بیان عشق را بیان بکند،  ولی با بیان عشق می ترسد که چیزی از دست دهد، پس ترجیح می دهد چیزی از دست ندهد و در خود نگاهش دارد.