اوهام !

می‌گویند “سَراب” واقعی نیست، پدیده‌ای مجازی‌ست. خطایِ دید و ذهنِ انسان است!

امّا نه! سراب حقَیقت دارد و واقعی‌ست. انسان می‌تواند در آن غوطه‌ور شود، در آن شنا کند، حتی در آن غرق شود و بمی‌رد.

می‌تواند از آن بنوشد و هیچ هم سیراب نشود و از نوشیدنش مستِ لایعقل هم بگردد.

حتی پرواز کند به کهکشان‌ها و از ستاره‌ای به سیاره‌ای بجهد؛ و سیر کند به قعرِ اقیانوس‌ها،

و با ماهیان و مرجان‌هایش بازی کند و کلی کیف‌و‌حال.

روان‌نشناس‌ها برچسب‌هایی به آدم می‌زنند، مثلِ عُزلت‌طلب، مردم‌گُریز، اجتنابی، حتّی اسکیزویید و ضدِاجتماعی!

 آخر آن‌ها نمی‌فهمند! منی که در سرابِ زیبایِ تو می‌چرخم و می‌نوشم و می‌رقصم، چه نیازی به دیگری دارم؟

تویی که برای من یک دنیایی! وقتی تو را دارم یعنی دنیا دارم؛ با تو هستم یعنی با همه مردمان جهانم؛

تو را دوست دارم یعنی همه را دوست دارم؛ به وصالِ تو می‌رسم یعنی با همه وصلت می‌کنم.

آری من تنها نیستم، عزلت‌طلب نیستم، با همه عیش‌و‌نوش می‌کنم،

چون تو با منی و من، … من … در تو غوطه‌ورم؛ … آری! من در تو حل شده‌ام.

سرابِ تو واقعی‌ست، من حسّش می‌کنم، من تو را در کنارم حس می‌کنم. تو را می‌بویم، صدایت را می‌شنوم،

نوازشِ دست‌هایِ نازنِ ایلوییت را بر سر و گردنم که تا عمق وجودم را می‌لرزاند، حس می‌کنم.

تو مأمنِ منی. فرشتهِ نجات منی. شب‌ها سَر به دامانت می‌گذارم و تا صبح هق‌هق اشک می‌ریزم،

ببخش که هر روز باید دامنِ گُل‌دارت را که سفید نمکین شده، آب بکشی.

اگر سایرین تو را در کنارم نمی‌بینند و نمی‌شنوند، خودشان مشکل دارند.

شاید کور و کرند، یا خودشان را به کوری و کری زده‌اند.

اصلاً می‌خواهم صد سال تو را نبینند! چه بهتر! مالِ منی، خاصِّ منی!

***

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی       پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید           مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی

شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت             زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی

در انتظار رویت ما و امیدواری                        در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی

مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی             بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی

حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان         کی تشنه سیر گردد از لمعه سرابی

دل نازکی!

دل نازکی مریضیه دکتر؟

باس نمونه برداری کنین؟ آزمایشی، چیزی؟

میشه جراحی کنین ابرهایِ گلوم رو دربیارین؟

می دونم خطر داره اما خطرش کمتره از حرفهایی که قورت میدیم.

من خیلی خسته شدم دیگه.

خسته شدم از این همه شب، از این همه روز. از این همه هی ” درست میشه، نترس” گفتن به خودم که بدونم دروغه و دیگه هیچی هیچ وقت درست نمیشه.

اصلا آدم دلش میخواد بترسه. دلش میخواد ابر بشه، بباره بلکه تموم بشه این همه سرب داغ توی گلو، توی نگاه.

کاری میشه کرد؟ میشه تو این داستان پیوند اعضا و اینا مثلا چشمامو بفروشم به جاش دو تا بال بخرم؟

 گفتم اون  آقا می خواد کلیه شو بفروشه؟ میشه منم بفروشم؟ چشمامو؟ گلومو؟ همه رو بدم، دو تا بال کوچیک بگیرم.

 اون وقت گنجیشک بشم پر بکشم برم تا خونهِ ایلو …. بشینم رو درخت و، ….

میشه دیگه، نمیشه؟

داری گریه میکنی دکتر؟ چه دل نازک شدی…

برگرفته از دکتر حمید سلیمی

حیف !  با اینکه دوستت دارم          سهمِ دستانم از تو پرهیز است

قسمتم نیستی و این یعنی ؛        زندگی واقعا غم انگیز است !

امید صباغ نو

کجا برم، به کی بگم؟

وقتی میری تنهام و، نمی­ گیری دستام رو، به کی بگم؟

 وقتی میری داغونم، حالم رو نمیدونم، به کی بگم؟

بعد تو من دردهام رو، غُصّه­ هایِ شب هام رو، به کی بگم؟

بدونِ تو میترسم، تو حواست نیست اصلاً، به کی بگم؟

بیا چشام به این دَرِه، بدونِ تو نمی‌گذره، شبایی که خرابه حالم!

کجا برم که بعدِ تو، خیابونایِ شهرِ من، نگاهت رو یاد من نیارن؟

او گم شد و من محرومم و هم میترسم

بوی آن گمشده گل را ز چه گلبن خواهم؟         که چو باد از همه سو می دوم و گمراهم

همه سر چشمم و از دیدن او محرومم                        همه تن دستم و از دامن او کوتاهم

داشتم یاری و یاران چه قیامت یاری                    قامتی داشت به دلخواه و رخی زیبا هم

دیگر از دیدن چشمان سیه می ترسم                    که سیه چشم مهی با نگهی زد راهم

باده ای هست و پناهی و شبی شسته و پاک       جرعه ها نوشم و ته جرعه فشانم بر خاک

 نم نمک زمزمه واری ، رهش اندوه و ملال           می زنم در غزلی باده صفت   آتشناک

باده کم کم دهدم شور و شراری که مپرس          بزدم ، افتان خیزان ، به دیاری که مپرس

 گوید آهسته به گوشم سخنانی که مگوی          پیش چشم آوردم باغ و بهاری که مپرس

آتشین بال و پر و دوزخی و نامه سیاه                 جهد از دام دلم صد گله عفریته ی آه

بسته بین من و آن آرزوی گمشده ام                  پل لرزنده ای از حسرت و اندوه نگاه

 گرچه تنهایی من بسته در و پنجره ها            پیش چشمم گذرد عالمی از خاطره ها

 مست نفرین منند از همه سو هر بد و نیک        غرق دشنام و خروشم سره ها ، ناسره ها

 گرچه دل بس گله ز او دارد و پیغام به او                 ندهد بار ، دهم باری دشنام به او

 من کشم آه ، که دشنام بر آن بزم که وی           ندهد نقل به من، من ندهم جام به او

 روشنایی ده این تیره شبان بادا یاد                              لاله برگ تر برگشته ، لبان ، بادا یاد

شوخ چشم آهوک من که خورد باده چو شیر            پیر می خوارگی ، آن تازه جوان ، بادا یاد

 باده ای بود و پناهی ، که رسید از ره باد            گفت با من : چه نشستی که سحر بال گشاد

 من و این ناله ی زار من و این باد سحر                       آه اگر  ناله ی زارم نرساند به تو باد

دیوانه‌تر از من!

ایلو بنشین، خاطره­ ها را رو­کن       لب وا کن و با واژه بزن جادو کن

ایلو تو بگو، حرف بزن، نوبتِ توست       بعد از من­ و جان­ کندنِ ­من، نوبتِ ­توست

ایلو مگذار از دَمِ خود دود شوم         ایلو مپسند این همه نابود شوم

ایلو بنشین، سینه و سَر آوردم          پیمانم و خونابِ جگر آوردم

پیمانم و خون در دَهَنم می­رقصد      دستانِ جنون در دهنم می­رقصد

مجنونِ­ تو هستم که فقط­ گوش­ کُنی       بُگذاری­ اَم و باز فراموش کُنی

دیوانه تر از من چه کسی هست، کجاست؟     یک عاشقِ این گونه از این دست کجاست؟

من را  بُگُذار عشق  زمین­ گیر  کُند       این  زخم سراسیمه  مرا پیر   کُند

این پِچ ­پِچِ­ ها چیست؟ رهایم بکنید        مردم! خبری نیست، رهایم بکنید

من را بگذارید که پامال شود         بازیچهِ اطفالِ کهنسال شود

من را بگذارید به پایان برسد            شاید لَت و پارَم به خیابان برسد

من را بگذارید بمیرد، به دَرَک            اصلاً برود خاک بسر شَد، به دَرَک

من شاهدِ نابودیِ دنیایِ منم         باید بروم دست به کاری بزنم

حرفت همه ­جا­ هست، چه باید بکنم؟      با این همه بُن بست چه باید بکنم؟

من عشق شدم، مرا  نمی­ فهمیدند        در شهرِ خودم مرا  نمی­ فهمیدند

این دغدغه را تاب نمی آوردند             گاهی همگی مسخره‌ام می‌کردند

بعد از تو به دنیایِ دلم خندیدند         مَردُم به سراپایِ دلم خندیدند

ایلو تو ندیدی که چه با من کردند؟     مَردُم چه بلاها به سَرَم آوردند؟

من پایِ بدی های خودم می مانم      من پایِ بدی هایِ تو هم می مانم!

این ها همه کم لطفیِ دنیاست عزیز                    این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز

دیوانه ام، از دستِ خودم سیر شدم               با هر کسِ همنامِ تو درگیر شدم

ای تُف به جهانِ تا ابد غم بودن                   ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن

یادش همه جا هست، خودش نوشِ شما                         ای ننگ بر و مرگ بر آغوشِ شما

شمشیر بر آن دست که بر گردنش است                       لعنت به تنی که در کنارِ تنش است

سعی کردم، ولی از پا درآمدم

سعی کردم که تو را “کم” کنم از زندگی‌ام          زندگی کم شد و دیدم تو شدی زندگی‌ام!

شکسته تقدیر و شکسته تدبیر و شکسته تصویرم!       بغل بغل بغضم! نفس نفس مرگم! ولی نمیمیرم

گنجشکی که سال­ها ‎بر سیمِ برق نشسته … از شاخهِ درخت می­ترسد

می­خواهم ­تو را بکشم؛ امّا­، چاقو را در سینه ­خودم ­فرو­ می­کنم … تو­ کشته خواهی شد ،یا من؟

نبودنت، نقشه خانه را­ عوض کرده­ است؛ و هرچه مى­گردم،آن گوشه دیوانه اتاق را پیدا نمى­کنم؛

احساس مى­کنم،کسى­ که ­نیست، کسى­ که ­هست ­را، از پا در مى­آورد.

ابر را دیدم، ناله کردم، دلم ­شکست

ابر را دیدم که چون من چشمِ گریانی نداشت  …  

شیرینم و مغز سخنانم  تلخ است              عیشِ همه عالم از زبانم تلخ است

من، هم از خویش در عذابم که مدام     از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

ناله کردم، دلِ صیاد مرا نرم کند       این اثر داد که آخر قفسم ز آهن کرد

بلبل، هوس گلبن  باغم نکند            پروانه هم آهنگ چراغم نکند

زین گونه که روزگار برگشته ز من            گر آب شوم،تشنه سراغم نکند

تشنه چون یک جرعه خواهد، کوزه و دریا یکی است

آستان و مسند دنیا، بر دانا یکی است

…  ز آهم نترسد آن که دلم را شکست

زینسان­ که ­جهان ­را ­خبری ­از ­غم ­ما ­نیست         ما هم ­خبری از غم ایام ­نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست                   ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

ما هیچ نداریم جز از ساقی ­و مطرب            منت نکشیم از­ کس ­و ­انعام­ نگیریم

دلبسته ­سازیم ­و ­اسیر می ­نابیم                  گه موج ­شرابیم­ و ­گهی ­تار ربابیم

چون ز خاک خاکساری،   گل  دمیدن سر  کند

سر شود  یک  دسته  گل­،  خاک بر سر  کرده  را

ایلویِ من، عجب جایی به دادِ من رسیدی!

عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو زیباتر ببینم
تا من اونقد بخوام زنده بمونم باهات رویامو تا آخر ببینم
عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو تنهایی نگردم
تو تنها آدمی هستی که هیچوقت باهاش احساس تنهایی نکردم
تا از پیشت میرم دلتنگ میشم مرورت میکنن حرم نفس هام
به هیچکی جز تو احساسی ندارم به جز تو از خدا چیزی نمیخوام
تا وقتی که تو رو دارم کنارم چه فرقی داره کی هست و کی نیست
بگو داریم تو بیداری میبینیم که بین دستامون هیچ مانعی نیست
عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو زیباتر ببینم
تا من اونقد بخوام زنده بمونم باهات رویامو تا آخر ببینم
عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو تنهایی نگردم
تو تنها آدمی هستی که هیچوقت باهاش احساس تنهایی نکردم
پر از خوشحالی بی وقفه میشم تا دستام توی دستای تو میره
شاید این لحظه باور کردنی نیست که از خوشحالی من گریه ام میگیره
ببین تا پر شدم از ناامیدی غمو از تو دلم بیرون کشیدی
غمو از تو دلم بیرون کشیدی دارم دنیارو زیباتر میبینم
عجب جایی به داد من رسیدی
عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو زیباتر ببینم
تا من اونقد بخوام زنده بمونم باهات رویامو تا آخر ببینم
عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو تنهایی نگردم
تو تنها آدمی هستی که هیچوقت باهاش احساس تنهایی نکردم

میلاد افشین

ایلویی، این منم و آن تویی

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم         این چنین عشق تو در سینه نگهداشت منم

آنکه در ناز فرو رفته و شاداب توئی           آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم

آنکه هرگز نگشود دفتر احساس توئی         آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم

آنکه کافر به دل مومن من بود توئی          آنکه هر شعر تو را معجزه انگاشت منم

آنکه بر سینه ی من خنجر غم کوفت توئی          او که قامت به قد تیر برافراشت منم

او که در باغ غزل گشت و خرامید توئی        او که یک بوته در این باغچه نگذاشت منم

او که عاقل شد و راه خردش جست توئی            آن که در مزرعه اش بذر جنون کاشت منم

سرخوش پارسا

معنیِ برگرد و مرهمِ سکوت

معنی برگرد و مرهم سکوت

ناز پَروَرده ­ای و دَرد نمی­دانی چیست                          گریهِ­ مُمتَدِ  یک مَرد نمی­دانی چیست

در کجا عِلمِ­ سُخن یاد گرفتی که هنوز                               ظاهراً معنیِ «برگرد» نمی­دانی چیست

شادمان باش ولی حالِ­ مرا هیچ مَپُرس                 آنچه غَم ­بر­سَرَم آورد نمی­دانی چیست

ای­ که می‌گفتی طبیبِ ­قلبِ ‌­خسته ­ای               کاش  دَردَم را نمی­ انباشتی،   مداوا   پیش­کش

در آن دنیا برایِ دیدنت شاید مجالی شد           همانا مرگ، پایانِ سُرورآمیزِ  دلتنگی­ است

نسیمی شاخه­ هایم­ را­ شکست و با خودم ­خواندم:    بهارِ­با تو بودن­­ ها چه ­شد؟ پاییزِ دلتنگی­ است

من که خاکستر شدم،  امّا تو هنگامِ وداع          کاش قدری بر­لبانت ­آهِ ­حَسرت داشتی

تو در دلِ منی و دیگران نمی­دانند                       تو چشم بسته­ ای و کرده ­ای فراموشم

چرا زبان بگشایم؟ که دَردهایِ بزرگ                          به جُز سکوت ندارند مَرهمی دیگر

  معنی برگرد و مرهم سکوت  معنی برگرد و مرهم سکوت

لذت دیوانگی و شادمانی از بازگشت ایلو برای بردن جان

لذت دیوانگی در سنگ ز طفلان خوردن است  …

لذت دیوانگی در سنگ ز طفلان خوردن است  …

بهر خرسندی خود گر دل من آزاری                    دل آزرده من را به چه خُرسند کنی؟

شمع گریان و من از دیده تر اشک فشان                  همه شب تا به سحر ماتم هم داشته ایم

خوی ما با ستم یار چنان بوده که یار                     لطف میکرده و ما چشم ستم داشته ایم

یار دل برد و پی بردن جان وعده نمود                          شادمانیم که یک بار دگر می‌آید!

بیت 1- بخت = شانس، طالع و اقبال

وَرطه = منجلاب، جای خطرناک، گرداب

رَخت = لباس ،وسایل زندگی

ما در این جهانِ خاکی بارها وبارها شانس و اقبالِ خویش را به تجربه آزمایش کرده‌ایم، سرد و گرم روزگار را چشیده ایم. نتیجه ­ای که گرفتیم، در کل، جایِ خوبی برای اقامت و ماندن نیست! یعنی زیبائی هایش به درد و رنج و به زحمتش نمی ارزد! شاید اگر همه اینطور می اندیشیدند، عشق را درک می کردند و بی عدالتی، تبعیض و فریبکاری اینقدر دامنه دار نبود، دنیا تصویر زیباتری داشت و قابل تحملّ تر به نظر میرسید. حال که چنین نیست و بشریّت روزبروز در منجلابِ کینه توزی و کدورت و جنگ و خونریزی گرفتارتر می گردد، بنابراین بهتر این است که از این دنیای پُر شَر و شور و پر رنج و درد، هرچه زودتر دل کَند و رفت. بیرون از این جهان هرچه که باشد بهتر از این رنجی ست که دایم می کشیم و دلپذیرتر از غمی ست که بی وقفه می خوریم.

بیت 2- دست گزیدن = نشانه دلگیری، نارضایتی و بی رَغبتی ست.

لَخت لَخت = پاره پاره

منظور از “گُل” معمولاً  گلِ سرخ است و این جز به سببِ سرخی و آتشناک بودن خوش بودنش نیست.

شاعر سوختن و ساختنش را با فرآیندِ جوششِ گل و شکوفا شدن و در نهایت سوختنش قیاس کرده و این دو را درهم آمیخته است. هنگامی که غنچه به مرحله شکوفایی نزدیک می شود، از درون نفس های آتشین (آه) می‌کشد و این آه هایِ سوزنده، او را به آتش می‌کشد و سرخی و آتشین بودنِ گل را رقم می زند. … از بس که زندگی رنج آور و اندوهبار است، دریغ میخورم بر زخمهای بیشمار نهانی که در اندرون دارم و از بس که آه های آتشین از نهادِ خویش برمیآورم، تن وجسمِ پاره پاره خود را همانندِ گل سوزانده­ ام.

بیت 3- دیشب بلبلی ازسر سوز عشق نغمه خوانی می کرد. بر من این صحنه که معشوقش بادقّت به ناله عاشقش گوش می داد چقدر خیال انگیز و دلپذیر بود. … امّا بلبلِ عاشق چه چیزی به معشوق می گفت:

بیت 4- بلبل خطاب به دلِ ناکام خویش می‌گوید: ای دل اگر آن گل سرخ نسبت به تو بی اعتنایی و نامهربانی میکند، غمگین مشو. تو شاد باش که او نیز تاوانِ تندخویی و سختگیری های خود را خواهد دید. به حُکم آنکه هر که تندخویی کند اوّلین جفا را درحقِّ خود می کند (یعنی اوقاتِ خودش نیزتلخ) می گردد. بنابراین قائده، او از این اقبالِ بَدی که برای خود رقم زده ، تا زمانی که از تند خویی دست بر ندارد خود نیز ترش روی خواهد نشست. … خوشحال باش که آن یار که به قهرت رانده، از اقبال خویش روی خوشی نخواهد دید.

بیت 5- اگر در آرزوی این هستی که مشکلات و مصائبِ دنیا بر تو سهل و آسان گردد. اگر دوست داری که فراز و فرودِ زندگانی تو را نیآزُرد و رنجیده خاطر نگردی ، پس تو نیز متقابلاً بایستی اولاً از دادنِ پیمان­ های ناپایدار و دروغین پرهیز کنی، دوماً لَحنِ برخورد با دیگران را تغییر داده و از گفتنِ سخن های درشت و نا مهربانانه به اطرافیان خودداری کنی. … اگر می خواهی هم سختی دنیا بر تو بگذرد و هم سستی آن، از درشت گویی در سخن و سست عهدی بپرهیز.

بیت 6- پَخت= زیرانداز . پَهن . پَخش

رخت و پخت = تعلّقاتِ دنیوی، دار وندار، اسباب و وسایل زندگی

دیگر زمانِ آن رسیده است که از اندوهِ هجران و سوز اشتیاقِ درونی، تمام زندگی‌ام را در آتش بسوزانم.

وقتی که به مراد نمیرسم و از وصالِ تو مَحروم هستم، زندگی به چه دردی میخورد؟

بهتر آنست که دار و ندار خویش را در آتش افکنم و خود را نابود سازم.

بیت 7- مـُراد = کامیابی و آرزو ، خواسته

میسّرشدی = ممکن میبود، فراهم می‌شد

مـُدام = همیشگی ، دایمی

تمام لذّات و خوشی­های این جهان، موقّتی و ناپایدار است.

اگر کامیابی بشر همیشگی بود و دوام داشت که دیگر امثالِ جمشیدها ازبین نمی رفتند!

آنها که روزگاری خود را فرمانروای مطلق میپنداشتند و گمان میکردند که به کامیابی رسیده­اند به ناگاه از تختِ کامرانی سرنگون شده و در دلِ خاک فرو رفتند.

کسی به در نمی‌زند

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند                          به دشت پُر ملالِ ما پرنده پَر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند                        کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند

نشسته ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار                           دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

گذرگهی ست پُر ستم که اندر او به غیرِ غم                            یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

دلِ خرابِ من دگر خراب تر نمی شود                                  که خنجرِ غمت ازین خراب تر نمی زند!

چه چشمِ پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟        برو که هیچ کس ندا به گوشِ کر نمی زند!

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست                          اگر نه بر درختِ تر کسی تبر نمی زند

حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

حرفها دارم، امّا … بزنم یا نزنم؟         با توام، با تو، ایلویی! بزنم یا نزنم؟

     گفته بودم که به دریا نزنم دل، امّا       کُو دلی تا که به دریا  بزنم یا نزنم؟

خسته ­ام از آرزوها؛ آرزوهایِ شعاری       شوقِ پروازِ مجازی؛ بال هایِ استعاری

با نگاهی سرشکسته؛ چشم­هایی  پینه  بسته     خسته از درهایِ بسته؛ خسته از چشم ­انتظاری

   گاهی­ گمان ­نمی­کنی، ولی­ خوب­ می­شود         گاهی­ نمی­شود، که­ نمی­شود، که­ نمی­شود

    گاهی بساطِ عیش خودش جور می­شود      گاهی دگر، تهیّه به­ دستور می­شود

    گاهی ­هزار دوره­ دُعا بی ­اجابت ­است        گاهی نگفته قُرعه به نامِ تو می­شود

   گاهی­ گدایِ گدایی­ و بخت با تو یار ­نیست     گاهی تمامِ شهر گدایِ تو می­شود

زيباپرستیِ دلِ­ من بی ­دليل نيست    زيرا به اين­ دليل پرستيده ­ام تو ­را

 با آ نكه جُز سُكوت جوابم نمی­دهی      در­هر سؤال از همه پرسيده ­ام تو­ را

پیشینیان با ما ،   در کارِ این دنیا چه گفتند؟

گفتند : باید سوخت     گفتند : باید ساخت

 گفتیم : باید سوخت،  امّا نه با دنیا ، که دنیا را !

گفتیم : باید ساخت،   امّا نه با دنیا ، که دنیا را !

هدیه عشق؛ عذاب وجدان

این هدیه عشق است به دیوانه که باید           با درد بخنداند و با درد بگرید

غربت فقط اینستکه شخصی وسط جمع      آرام بیاندیشد و خونسرد بگرید

زشت است که پیمان وسط خواندن یک شع            با آمدن واژه ایلو بگرید

زشت است، ولی زشتتر اینست که عشقت     بر شانه یک آدم دیگر بگرید

گریه می­کرد بگذرم از او           دم ­آخر عذاب وجدان داشت

شهریاری که نیمه من بود              نفسش ­قطع شد ولی جان داشت

اشک­هایی­ که ­وقت ­رفتن ریخت         دیدم ­و ­فکر حال ­او کردم

باز برگشتن­اش کنارم را                    قبل خوابیدن آرزو کردم

معنی هرگز

معنی هرگز:

آری، آن روز چو می رفت ایلو، داشتم آمدنش را باور

من نمی دانستم، معنیِ «هرگز» را

تو چرا بازنگشتی دیگر؟

آه ای واژۀ شوم، خو نکرده است دلم با تو هنوز

چه می کنی ؟ چه می کنی ؟  درین پلید دخمه ها – سیاهها ، کبودها – بخارها و دودها ؟

ببین چه تیشه میزنی به ریشه جوانیت – به عمر و زندگانیت – به هستیت ، جوانیت

تبه شدی و مردنی – به گورکن سپردنی – چه می کنی ؟ چه می کنی ؟

چه می کنم ؟ بیا ببین – که چون یلان تهمتن – چه سان نبرد می کنم

اجاق این شراره را – که سوزد و گدازدم – چو آتش وجود خود – خموش و سرد می کنم

که بود و کیست دشمنم ؟ یگانه دشمن جهان – هم آشکار ، هم نهان

همان روان بی امان – زمان ، زمان ، زمان ، زمان

سپاه بیکران او – دقیقه ها و لحظه ها – غروب و بامدادها – گذشته ها و یادها

رفیقها و خویشها – خراشها و ریشها – سراب نوش و نیشها

فریب شاید و اگر – چو کاشهای کیشها

بسا خسا به جای گل – بسا پسا چو پیشها

دروغهای دستها – چو لافهای مستها – به چشمها ، غبارها

به کارها ، شکستها – نویدها ، درودها – نبودها و بودها

سپاه پهلوان من – به دخمه ها و دامها – پیاله ها و جامها

نگاهها ، سکوتها – جویدن بروتها – شرابها و دودها – سیاهها ، کبودها

بیا ببین ، بیا ببین – چه سان نبرد می کنم

شکفته های سبز را – چگونه زرد می کنم

بروت=سبیل .مجازاً کبر و غرور.

دشوارتر از رنج عشق

دشوارتر از رنج عشق‌

گویی که زِ عشق  دست بردار      این کار زِ دست من نیاید

     من کوهِ­ غمِ ­تواَم ولیکن     زین کوه  دِگر صدا  نیاید

گفتمش:‌ هنگامِ­‌ وصل ­است ای­ بُتِ‌ نار    گفت‌:باش اکنون تا بَرآید، گفتم‌: از گُلِ خار؟

   گفت‌:پیمان! این ناله ­و ­آه و فَغان از جورِ کیست‌؟     گفتم‌: از جورِ تو، معشوقِ جفا کردار

      گفت‌:عاشقان را رنج باید بُرد،گفتم‌: رنجِ عشق‌؟    گفت‌:از آن دشوار تر،گفتم‌: فُراق یار؟

      گفت:آنچه ­سوزد جانِ عاشق‌،­گفتمش: جورِ رقیب‌؟     گفت‌: نه‌، گفتم‌: نگاهِ  یار  با اغیار؟

      گفت‌: آری‌،   گفتم‌:تو از اغیار نتوانی بَست­ چشم!     گاه گاهی گوشهٔ چشمی به من می‌دار

  گفت‌:دل­ ببِرُدند ­از کَفَت‌؟ گفتم‌:بلی، گفت‌:‌این جفا    ازکه سر زد؟گفتم‌: از آن­ طُرّهٔ طرّار

   گفت‌:گفتهٔ  دلدار گشت آیینِ گفتارِ ایلو؟  گفتمش: آیینِ­ جان­ است، آنچه گفته دلدارم ایلو

از داغِ غَمَت ایلو، می‌سوزم­ و­ می‌سازم     چون شمع زِ­سَر تا پا،می‌سوزم و­ می‌سازم‌

سُرخ ­از تَفِ­ عشقم ­دل‌، زَرد از ­غَمِ ایلویَم    دایم هم چو  پیمانت،می‌سوزم­ و ­می‌سازم

  نوریست­مرا در دل‌، ناریست­مرا درسَر   زین­هر دو چراغ‌آسا،می‌سوزم­ و­ می‌سازم

 با اشکِ روان­ چون­ شمع، بربسته ­لب ­از شِکوِه     مَردانه و پابرجا،می‌سوزم­ و ­می‌سازم

  شد جسمِ ­من از تَب، کانونِ  بلا، ایلو!   سخت­ است غَمَم امّا،می‌سوزم ­و­ می‌سازم

آشیان تو

آشیان تو

تنهاییِ یک درختم

و جز این‌ام هنری نیست

که

آشیان تو باشم!

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرمِ ناتوانی‌ خویش:
درختِ معجزه نیستم. تنها یکی درختم. نوجی در آبکندی، و جز اینم هنری نیست که آشیانِ تو باشم،
تختت و تابوتت.

یادگاریم و خاطره اکنون. ــ دو پرنده. یادمانِ پروازی و گلویی خاموش. یادمانِ آوازی.

شگفتا، که نبودیم، عشقِ ما، در ما، حضورِمان داد.

پیوندیم اکنون، آشنا، چون خنده با لب و اشک با چشم،

واقعه‌ی نخستین دمِ ماضی.